...Featuring

Norah Jones

Love Me (The Little Willies); Virginia Moon (feat. Foo Fighters); Turn Them (feat. Sean Bones); Baby It’s Cold Outside (feat. Willie Nelson); Bull Rider (feat. Sasha Dobson); Ruler of My Heart (feat. Dirty Dozen Brass Band); The Best Part (El Madmo); Take Off Your Cool (feat. Outkast); Life Is Better (feat. Q-Tip); Soon the New Day (feat. Talib Kweli); Little Lou, Prophet Jack, Ugly John (feat. Belle & Sebastian); Here We Go Again (feat. Ray Charles); Loretta (feat. Gillian Welch and David Rawlings); Dear John (feat. Ryan Adams); Creepin’ In (feat. Dolly Parton); Court & Spark (feat. Herbie Hancock); More Than This (feat. Charlie Hunter); Blue Bayou (feat. M. Ward)

Jak ona to robi?! Przyznaję, że od chwili, gdy kilka lat temu mój brat pożyczył mi jej pierwszą płytę „Come Away With Me”, nie spodziewałam się, że jej muzyka wypełni tyle moich wieczorów. Nie zgadzam się, że to, co się muzycznie działo z Norą po tym obiecującym debiucie, było wtórne i tym samym – nudne. Ostatni autorski album Jones, „The Fall”, pokazał jej inną, bardziej rockową twarz, ale wyraźnie słychać, że pozostała wierna sobie. Norah jest na tyle oryginalna w swojej twórczości, że trudno mi ją porównywać z kimkolwiek. Jej stylu już nie można powielić – nie tylko dlatego, że łączy w sobie wiele gatunków muzycznych od country, przez jazz i blues, po rocka, ale też z powodu wyjątkowej barwy głosu i jej osobowości.

Co dostajemy teraz? Składankę. Nie jest to na szczęście „the best of”, a prawdziwa muzyczna uczta. Zestaw 18 utworów łączy jej ciepły głos. Są to zbierane od kilku już lat piosenki, nagrywane przez Norę podczas gościnnych sesji w projektach innych artystów. Układa je tutaj tak, by zaskoczyć słuchacza przy każdym kolejnym utworze – ona naprawdę potrafi się odnaleźć w każdym gatunku i stworzyć z niego mini arcydzieło! Jest ona tu daniem głównym, które inni artyści dopełniają, jak dobre przyprawy…

Z utworów dobrze już znanych, na liście mamy More Than This nagrany z gitarą Charlie’ego Huntera, duet z Dolly Parton – Creepin’ In – z drugiego albumu Nory „Feels Like Home” oraz Court and Spark, otwierający płytę Hancocka „River. The Joni Letters”. Należy zresztą dodać, że w tym utworze to nie wyłącznie Herbie Hancock, ale i Wayne Shorter, i Dave Holland, i Lionel Loueke… Dalej mamy duety z Rayem Charlesem (w wielkim przeboju lat 60., Here We Go Again) i Willie’m Nelsonem (czyli the Mouse and the Wolf w standardzie Baby It’s Cold Outside). Znalazło się też miejsce na projekty oscylującej między country i rockiem grupy The Little Willies, w której Norah była stałym muzykiem – otwierającą recenzowaną płytę piosenkę Elvisa Presleya Love Me oraz The Best Part rockowego tria El Madmo (z albumu „El Madmo” z 2008 roku).

Największym zaskoczeniem jest jednak pojawienie się tutaj duetu Outkast, Foo Fighters, a także amerykańskich raperów Q-Tipa i Taliba Kweliego. Dodam tylko, że to nie wyczerpuje listy utworów tej płyty…

Gdybym miała określić tę płytę w dwóch słowach, powiedziałabym – muzyka szczęścia. Tak ją czuję i tak ją słyszę.

Autor: Agnieszka Antoniewska