4 a.m.

Sophia Grand Club

Rzeszowski poeta, dziennikarz radiowy i – nade wszystko – raper Bartłomiej „Eskaubei” Skubisz jest uparty. Uparł się, że będzie tworzył muzykę, nie korzystając z pomocy domorosłych specjalistów od klejenia bitów w komputerze, za to otaczając się świetnymi, ogniście improwizującymi jazzmanami. I tak już chyba zostanie, bo wchodząc na jazzową, ryzykowną orbitę, odciął się od publiczności, która od hip-hopu wcale muzycznych przygód nie oczekuje. Co więcej, nawet ktoś, kto – jak niżej podpisany – ma ledwie pobieżną orientację w temacie polskiego rapu, zauważy, że Eskaubei swoje teksty układa w zupełnie innej konwencji niż średnia krajowa. To są właściwie obyczajowe poematy, to są (często, niestety, banalne na każdym poziomie) opisy stanów duszy, mieszkań, ulic i miast, filozoficzne pytania i wnioski. Nienaganną dykcją, przyjemnym głosem i bez wulgaryzmów (!) Eskaubei moralizuje (ale tak na ludzką miarę, np. że warto czasem spotkać się z kolegami w realu, a nie tracić godziny na Facebooku) i afirmuje (ale bez udawania, że świat jest wyłącznie piękny).

Jako lider Skubisz zawierzył partnerom. Nie tylko powierzył im skomponowanie muzyki do swoich wierszy, ale zrezygnował z wyeksponowania swojego nazwiska na ok­­ł­a­dce: to jest więc płyta zespołu Sophia Grand Club, zawierająca muzykę pianisty Kuby Płużka (cztery utwory), kontrabasisty Vitolda Reka (dwa utwory), jedną zbiorową improwizację i jedną współpracę autorską Płużek-Rek.

Najlepiej słucha się tej produkcji właśnie wtedy, gdy zespół łapie funkowy groove, a soliści odlatują w swobodne improwizacje. Nieco neurasteniczna ballada Zbigi Reka, w której Eskaubei odkłada mikrofon, mogłaby być ozdobą każdego mainstreamowego albumu, co z jednej strony jest zaletą, ale z drugiej – jednak wadą, bo w parze z free­jazzową jazdą (Toast) wydają się te utwory wzięte z zupełnie innej bajki. 

Autor: Adam Domagała