Ay

Grzegorz Tarwid

Mechanicus fortepianu. Bardzo modne było kiedyś to określenie. Opisywało grę gigantów klawiatury, takich jak Leopold Godowski, Józef Hofmann czy później Glenn Gould. Dziś już takich pianistów nie ma. Ale ich podejście do materii dźwięku pozostało w naszych umysłach. I – zachowując wszelkie proporcje – powraca, gdy pojawiają się takie płyty.

„Źle nagrane”, ze skompresowanym dźwiękiem fortepianu, z nałożonymi efektami, które przywodzą na myśli stare analogowe taśmy epoki monofonicznej. Sposób realizacji dźwięku, jego produkcja – są tu niezwykle istotne. Płytę wyprodukował Albert Karch, to on dopasował tu wszystko do siebie od strony akustycznej. Technika nakładania ścieżek, elektroniczne przetworzenia, nagłe załamania „pięknych melodii”, brzmienie taniego syntezatora – czuć w tym wszystkim mocną kontrę, kontestację przewidy­walnego, wypolerowanego fortepianu rodem z wytwórni ACT czy ECM.

A treści? Bardzo fajny akcent ludowy, mazurkowy w A National Worm, z wykorzystaniem melodii granej kiedyś przez znanego skrzypka Tadeusza Kubiaka. Albo przebojowy, porywający Pop z efektem arpeggiatora, syntezatora używanego w latach 80. właściwie przez wszystkich. Wreszcie Nyege z konsekwentnie powtarzaną obsesyjną figurą, z jakąś dziwną kulminacją, z death-metalowym zacięciem.

„Ay” odbieram jako świetną muzykę do zadawania pytań, jako soundtrack do serialu „Człowiek kontra maszyna”. Pablo Picasso powiedział kiedyś: „Komputery są bezużyteczne. Mogą nam dać tylko odpowiedzi”. A precyzyjna odpowiedź właściwie oznacza koniec. A końca przecież nie widać. Za to rodzą się nowe pytania. Czekam na kolejne klawiszowe odcinki z domu Tarwida. Jak szybko nadejdą?

Autor: Przemek Psikuta