Backward Forward

Krzysztof „Puma” Piasecki

Krzysztof Puma Piasecki to gitarzysta, który lubi zaskakiwać. Jeszcze nie tak dawno mieliśmy okazję posłuchać jego minimalistycznej gry na krążku „Illusion”, teraz jednak, na wydanej w 2017 roku płycie „Back­ward Forward”, ukazuje zgoła odmienne oblicze. Jest to wyprawa w całkowicie inne rejony, a po drodze czekają nas nie mniej emocjonujące przygody, zasadzki i zapierające dech w piersi zwroty akcji. 12 kompozycji autorstwa lidera i 40 minut ostrej jazdy bez asekuracji.

Znajdziemy tu wszystko: rock, funk, jazz, trip-hop, podlane gęstym sosem ostrych riffów, które zdradzają fascynację amerykańskim, gitarowym graniem i pełnymi garściami czerpią z najlepszych dokonań takich herosów tego instrumentu jak Van Halen, Steve Vai, czy Joe Satriani. Nie dajmy się jednak zwieść pozorom: nagle riff się łamie, a kompozycja w okamgnieniu przenosi nas w świat jazz-rocka i fusion, czy to spod znaku Mike’a Sterna czy Johna Scofielda, by za chwilę rozpłynąć się w akustycznej balladzie. To spowolnienie to jednak tylko ten moment, w którym muzyczny rollercoaster „Pumy” osiąga szczyt, by chwilę później runąć w dół kaskadą przesterowanych sweepowanych arpeggio czy bluesowo-rockowych fajerwerków Alvina Lee. Piasecki zmienia instrumenty, efekty, konwencje, bezbłędnie kierując nastrojem nie tracąc kontroli nad swoim wehikułem na nawet najbardziej ostrych zakrętach.

„Backward Forward” to płyta wybitnie gitarowa. Prezentuje nie tylko niesamowicie szerokie spektrum umiejętności „Pumy” jako instrumentalisty, jego elastyczność i świadomość stylistyczną, ale również, na ogólniejszym poziomie, ukazuje panoramę gitarowej muzyki na przestrzeni ostatnich czterdziestu lat. Liderowi projektu towarzyszą również inni muzycy, ich gra stanowi jednak tło dla gitarowej ekwilibrystyki Piaseckiego. Nie czyni to jednak ich zadania łatwiejszym: zarówno grający na basie Andrzej Rusek, jak i klawiszowiec Tadeusz Leśniak muszą raźno dotrzymywać kroku zmieniającej się jak w kalejdoskopie linii instrumentu prowadzącego, i spełniają się w tym doskonale.

Niebagatelną rolę odgrywają na płycie świetne wokalizy córki gitarzysty, Katarzyny, nadając życia i błysku kompozycjom. Ich oszczędność pozostawia jednak pewien niedosyt – zbyt mało ich, zbyt krótkie… Tym bardziej, że stanowią doskonałą przeciwwagę dla programowanej perkusji, za której stworzenie odpowiadają Andrzej Rusek, Arek Kondrowski i rzecz jasna sam lider, Krzysztof Piasecki. Również za to należą im się słowa uznania – zgrabnie i z dużą wiedzą żonglują brzmieniami sampli, zdradzając świadomość stylistyczną pozwalającą na kreowanie rasowych podkładów, świetnie korespondujących z charakterem kompozycji.

Choć płyta zaskakuje zmiennością i gatunkową różnorodnością, stanowi spójną i konsekwentną całość. 

Autor: Konrad Żywiecki