Belle Epoque

Peirani & Parisien Duo Art

Kiedyś płyta jazzowa nagrana przez duet ze względu na swoją rzadkość budziła większe emocje niż dziś, gdyż taka forma prezentacji staje się w naszych czasach coraz powszechniejsza. Można więc zapytać, czy współczesny syndrom cywilizacji indywidualistów zaczął również wpływać na jazz, czy powodem są czysto ekonomiczne aspekty nagrywania i koncertowania, czy też muzycy są przekonani, że coraz mniejsza formacja zapewnia większy stopień interakcji między muzykami i pełniejszą swobodę artystyczną. Najprawdopodobniej wszystkie te elementy odgrywają rolę przy tworzeniu minimalistycznych grup.

Przysłuchując się materiałowi niniejszego kompaktu wydaje się, że forma duetu sprawdziła się doskonale w przypadku pary Francuzów i dołożenie do ich popisów sekcji rytmicznej, byłoby zabiegiem zbędnym. Zarówno Vincent Peirani jak i Emile Parisien dysponują imponującą techniką, a ostinatowe linie akordeonu wnoszą niezbywalny element jazzowego pulsu. Muzycy spotkali się w kwartecie Daniela Humaira, co ułatwiło im obecną współpracę.

Duet interpretuje z fantazją zarówno utwory własne, jak i napisane przez tak różnych kompozytorów, jak Sidney Bechet, Duke Ellington, Henry Lodge, czy Mills Irving. Ich muzykowanie od początku do końca brzmi francusko, a konkretniej parysko (obydwu muzyków wyróżniono Prix Django Reinhard). Oczyma wyobraźni widzimy ich w jakimś zadymionym klubie pełnym skupionej publiczności, czy grających na ulicy w przytulnym zaułku wypełnionym zaciekawionymi przechodniami, chłonącymi niebanalną, choć momentami oczywistą i nawiązującą do tradycji, muzykę.

Z kompozycji Becheta Egyptian Fantasy i Song of Medina muzycy wydobyli nastrojowość i tajemniczą egzotykę. Pełen szaleństwa Temptation Rag zawiera też przekorny fragment w formie walczyka. Wysoki rejestr akordeonu urzeka hymnicznym nastrojem w Hysm, a Le Cirque des Mirages (obie kompozycje Peiraniego) stanowi uroczą szansonetkę bez słów. Place 75 to wycieczka w skoczny świat abstrakcji jakby ilustrującej kreskówkę. I świat abstrakcji w różnych nastrojach rozpościera się na kolejne utwory, by w zamykającym cacuszku Dancers in Love (Ellingtona) duet zgrabnie powrócił do harmonijnej tradycji.

Autor: Cezary Gumiński