Black Acid Soul

Lady Blackbird

Lady Blackbird to pseudonim amerykańskiej wokalistki Marley Munroe, a „Black Acid Soul” to tytuł jej debiutanckiego albumu. I jedno (pseudonim), i drugie (tytuł) mają znaczenie większe niż tylko identyfikacja w katalogu. „Blackbird” to wszak jeden z tych słynnych songów Niny Simone, który opisuje udręczenie czarnych (ciemnoskórych?) Amerykanów – a ściślej: Amerykanek – w czasach, o których dziś większość Amerykanów (białych) wolałaby nie pamiętać. Zresztą, to właśnie ta piosenka otwiera album, ustawiając, by tak rzec, ideologiczne oczekiwania wobec jego treści lirycznych. A słowa zawarte w tytule to dosyć precyzyjne podsumowanie zawartości pod względem stylistycznym. Tak, to jest dokładnie to – black, acid & soul.

Marley Munroe jest oszałamiająco zdolną śpiewaczką (barwę jej głosu określiłbym jako „Nina Simone meets Cassandra Wilson”) i ma fenomenalny gust, gdy idzie o dobór repertuaru, jego opracowanie – preferuje akustyczną skromność, umiar i prostotę – oraz dobór partnerów w studiu. Wystarczyło, by realizator dźwięku w niczym nie przeszkadzał i nic nie poprawiał. To muzyka tak dobra, jak dobry jest materiał, z którego jest uszyta. Nie ma tu żadnych technicznych sztuczek i elektronicznych bajerów – na dysk komputera (taśmę?) trafiło osiem zabójczych coverów, dwa świeżutkie numery oryginalne i kompozycja Billa Evansa Peace Piece z dopisanym przez Lady Blackbird tekstem. I tak jak Miles Davis zmienił kiedyś tę melodię we Flamenco Sketches, tak pani Lady przerobiła ją teraz na Fix It. Nic lepszego w tej kategorii w tym miesiącu już nie usłyszycie.

Autor: Adam Domagała