Black Radio III

Robert Glasper

„My nie gramy muzyki, my muzyką się modlimy” mówi Amir Sulaiman w otwierającej płytę kompozycji „In Tune”. Jego słowa mogłyby być mottem nowego albumu Roberta Glaspera. Bo modlitw, tych głębokich do zatracenia, tych pełnych radości i wolności jest tu sporo.

Pochodzący z Teksasu pianista, kompozytor, producent Robert Glasper mimo młodego wieku (w tym roku kończy czterdzieści cztery lata) ma już status gwiazdy. Co ważniejsze cieszy się poważną estymą w świecie muzycznym – estymą, która przekłada się na to, że może współpracować z każdym, z kim tylko ma ochotę, kogo tylko jego wyobraźnia mu podpowie. Armia gości, których zgromadził na „Black Radio III” to prawdziwa plejada gwiazd ze świata jazzu, hip-hopu, soulu, rhythm’n’bluesa. Są na „Black Radio III” weterani rapu, Q-Tip z A Tribe Called Quest, Posdnous z De La Soul czy Common. Są i artyści z młodszego pokolenia hip-hopu, Ty Dolla $ign czy Killer Mike z Run the Jewels. Glasper do studia zaprosił też doskonałych wokalistów, Gregory’ego Portera czy Indię.Arie. Pojawiają się też basistki Me’shell Ndegeocello i Esperanzę Spalding. Klęska urodzaju? Raczej sukces urodzaju. Przy tej ilości talentów, charakterów, osobowości istniała szansa, że „Black Radio III” padnie pod naporem sprzeczności. Glasper tchnął jednak w całość dyscyplinę bez szkody dla nastroju i aury, przede wszystkim bez uszczerbku na wybrzmiewającej z albumu szczerości. Glasper poprowadził wszystkich w wybranym przez siebie kierunku. W jednym z wywiadów powiedział, że chciał, żeby wszyscy jego goście jasno lśnili. Słowa dotrzymał.

„Black Radio III” jest gęste od dźwięków i głosów, ale przy tym elegancko stonowane. Nie ma tu karkołomnych szarż czy pełnej popisów ekwilibrystyki. Jeśli nawet tętno bije szybciej – jak w piosence, której by się nie powstydziła sama Whitney Houston, czyli pięknie wyśpiewanej przez Jennifer Hudson Out of My Hands – to słuchając i tak nie łapiemy zadyszki. Ale zadyszka nie jest nam do szczęścia konieczna, bo zmysłowo wzruszamy się przy Better Than I Imagined w wykonaniu H.E.R. i Me’shell Ndegeocello, podziwiamy aksamitną aranżację przeboju Tears For Fears Everybody Wants to Rule the World wyczarowaną przez Lalah Hathaway i Commona. I zastanawiamy się czy trzecia odsłona „Black Radio”, podobnie jak dwie poprzednie, zostanie wyróżniona nagrodą Grammy.

Istnieją zapewne gdzieś jeszcze bastiony i twierdze, w których okopali się zagorzali zwolennicy czystości stylistycznej i gatunkowej jazzu. Zamknięci w swoich poglądach nie dopuszczają do myśli i do uszu faktu, że jazz i kultura hip-hopowa są nierozłączne, że się przeplatają, że żyją w symbiozie. Ich twarde serca zostaną wystawione na kolejną próbę dzięki trzeciej już płycie z cyklu „Black Radio”.

Autor: Łukasz Kamiński