BLK2life || A Future Past

Theo Croker

Ten album jest naturalną konsekwencją inspiracji, którymi 36-letni dziś trębacz nasiąkał przez całe swoje życie. Theo Croker jest synem Williama Henry’ego Crokera – aktywisty społecznego i wnukiem Doca Cheathama – trębacza jazzu tradycyjnego, któremu tłumik do trąbki podarował ponoć sam King Oliver.

Wywodząc się z takiego domu, stał się kontynuatorem jazzowej tradycji, ale jednocześnie jest na wskroś współczesny i nowoczesny – zarówno jeśli chodzi o poglądy polityczne i społeczne, jak i muzyczne zainteresowania.

W przypadku muzyków wywodzących się z afroamerykańskiej muzycznej tradycji oznacza to najczęściej, że usłyszymy w ich muzyce rozmaite formy czarnej ekspresji – od muzyki afrykańskiej, bluesa, jazzu, funku, przez r’n’b, soul po hip-hop. I tak rzeczywiście jest w przypadku Crokera – a przynajmniej taka pikantna i gorąca jambalaya stylistyczna jest na jego dwóch ostatnich albumach – bo „BLK2life || A Future Past”jest pod tym względem kontynuacją jego poprzedniej płyty „Star People Nation” (2019).

Jak głosi promocyjny blurb, ta płyta to „współczesne oratorium”, które opisuje samorealizację bohatera podczas dochodzenia do źródeł uniwersalnej czarnej świadomości. To koncepcja, która idealnie koresponduje z programowym hasłem chicagowskiego środowiska AACM (Association for the Advancement of Creative Musicians) „Ancient to the future”. W sztuce owocuje zrównaniem w swojej wadze i wymowie wszystkich form czarnej ekspresji w służbie własnej, czarnej tożsamości. I Theo Crocker robi to, co artyści związani z AACM – tyle że w bardziej komercyjnej, współczesnej formie.

Czego tu nie ma? Po mistycznym, elektronicznym początku 4Knowledge mamy space-funkowy Soul Call/Vibrate ze snującą się powoli trąbką lidera i przetworzoną elektronicznie gitarą Jeffa Parkera. Po krótkim preludium Just Be dostajemy porcję neo-soulu Every Part of Mez wokalistką Ari Lennox w roli głównej. Oparty na rytmicznym groovie i potężnym basie Anthem jest okazją do misternie zaplecionych duetów trąbki Crokera i saksofonu Gary’ego Bartza. Lucid Dream z samplowaną figurą rytmiczną to niemal czyste r’n’b, w którym linię wokalną prowadzi stylowo Charlotte Dos Santos, a lider z wyczuciem ornamentuje jej śpiew trąbką. Elektroniczne, robotyczne solo syntezatora w tym utworze nawiązuje do pomysłów aranżacyjnych Prince’a.

Bodaj najbardziej przebojowy, funkowo-popowy fragment tej płyty to śpiewany przez Malayę Happy Feet (for Dancers). State Of The Union 444/BLK2The Future to z kolei programowy utwór objaśniający przesłanie albumu, a jednocześnie gorący flirt z hip-hopem i okazja do wykazania się rapowym kunsztem przez Wyclefa Jeana – kunsztem nieosiągalnym dla jakiegokolwiek białego rapera. Hero Stomp/A Future Past tętni afrykańskimi rytmami i atakuje samplowanymi zaśpiewami z jakichś czarnych rytualnych ceremonii.

Czy Theo Croker tą płytą powiedział coś nowego, czego do tej pory nie słyszeliśmy? Nie. Czy jest to porywająca, synkretyczna muzyka wynosząca współczesny afro-futuryzm na najwyższy poziom artystyczny? Absolutnie tak.

Autor: Marek Romański