Cherry – Sakura

Aki Takase & David Murray

Duety są formacją specyficzną, bo nie dają absolutnej swobody, jaką dysponuje solista. Grając w duecie trzeba cały czas zręcznie komentować i uzupełniać poczynania partnera, a niekiedy przewidzieć jego reakcje; w trio można „się schronić” na moment w tle duetu. Mariaże saksofonistów z pianistami są bodaj najczęściej spotykanym układem w jazzie i co ciekawe, większość z nich ma w mniejszym lub większym stopniu charakter freejazzowy. W takiej też formule Takase i Murray prezentują się na kompakcie po raz trzeci (poprzednio: „Blue Monk” z 1993 i „Valencia” z 1997 roku).

W swych bogatych życiorysach artystycznych obie postacie brały udział w najbardziej odlotowych happeningach. W niniejszym projekcie skierowali swe umiejętności bardziej w stronę jazzowej tradycji niż poszukiwań, czy to w sensie kompozycyjnym, czy w warstwach improwizowanych. Obfitujące w różne odcienie brzmień instrumentarium Murraya jest przykładem mistrzowskiego połączenia aksamitnego tonu Bena Webstera i frenetycznie rozdartego Archie’ego Sheppa. Przemierzenie całej skali saksofonu odbywa się u Murraya z niewiarygodną szybkością i swobodą. Fortepianowe pasaże Takase nie są tak intensywne jak szarże Murraya. Wsłuchując się w jej pianistykę można świetnie zrozumieć, jak niezwykle inspirujący wpływ na pianistów freejazzowych miała i ma nadal twórczość Theloniousa Monka. Podobnie jak Monk, Takase nie zagęszcza fraz, atakuje klawiaturę zdecydowanie, a niemal każdy ton posiada piękne wybrzmienie.

Duet przygotował repertuar złożony z kompozycji własnych i interpretacji tematu Monka Let’s Cool One. To najbardziej tradycyjnie potraktowany temat,oparty na charakterystycznie kroczącym ragtime’owym rytmie z harmonijnym dialogiem klarnetu basowego i fortepianu. Na kompakcie znalazły się oczywiście utwory (A Very Long Letter, Stressology), w których Murray przypomina swe ogniste akrobacje, którym nierozłącznie towarzyszą barwne klastery z klawiatury Takase. Większość materiału ma charakter sentymentalny. Najbardziej poruszającą kompozycją jest tren Nobuko (pamięci matki Takase) o przepięknej linii melodycznej, w którym duet wspiął się na szczyty estetycznej maestrii.

Autor: Cezary Gumiński