Circle Of Chimes

Marius Neset

Norweski saksofonista Marius Neset jest obecnie jednym z najaktywniejszych artystów jazzowych młodego pokolenia w Skandynawii. Urodzony w Bergen, studiował w Kopenhadze, która stała się jego główną siedzibą. „Circle Of Chimes” to trzeci album Neseta wydany przez niemiecką firmę ACT. Sam autor ocenia go jako najbardziej osobisty z dotychczasowych projektów. Inspirację tego projektu stanowiły poważne zmiany w jego życiu. Jednocześnie Neset przyznaje, że muzyka zawarta na tym krążku jest raczej mroczna oraz melancholijna, choć nie pozbawiona jaśniejszych fragmentów.

Podobnie jak na poprzednich płytach kompozycje lidera są mocno rozbudowane i złożone z różnych segmentów stylistycznych, połączonych często w zaskakujący sposób. Sporo tutaj niespodzianek i nagłych zwrotów. Ten eklektyczny świat jest niezwykle zróżnicowany i kolorowy. Mieni się różnymi barwami, pulsuje bogatymi rytmami, często zakręconymi poprzez polimetrie oraz złożone, nieparzyste metrum (3/4, 7/4, 11/4).

Kolorystykę brzmieniową zespołu wzbogaca nietypowe instrumentarium poszerzone o wiolonczelę, flety, marimbę, wibrafon, przeróżne perkusjonalia, no i oczywiście tytułowy element – dzwony rurowe. Ten ostatni, kluczowy instrument pojawia się w kilku utworach: dwóch pierwszych i ostatnim, stanowiąc klamrę spinającą muzyczną całość. Brzmienie dzwonów jest intrygujące i wprowadza melancholijny, trochę niepokojący nastrój. Muzyka jest mocno urozmaicona, zarówno poprzez częste zwroty stylistyczne, zróżnicowaną sonorystykę, jak i bogactwo melodycznych tematów oprawionych wyrafinowaną szatą harmoniczną.

Znajdziemy tutaj elementy współczesnej improwizowanej muzyki przedstawionej w oprawie zarówno jazzowej, funkowej, czy quasi R&B. Usłyszymy także melodie inspirowane muzyką folkową, pierwiastki afrykańskie wprowadzone przez wokal Lionela Loueke, artysty pochodzącego z Beninu (Dahomeju). Wszystko to jest starannie wyważone i ujęte w proporcjonalne formy.

Sporym zaskoczeniem jest pojawienie się spokojnych, lirycznych utworów nawiązujących do klasyków wiedeńskich – Introduction to Prague’s Ballet, Prague’s Ballet. Stanowią one wyraźny kontrast i odskocznię od bardziej energetycznych, zakręconych kompozycji, choćby takich jak Life Goes On, czy Sirens of Cologne. Te dwa ostatnie, po kilkukrotnym wysłuchaniu, zaimponowały mi najbardziej, zarówno pod względem konstrukcji, jak i wykonania. 

Autor: Zbigniew Wrombel