Colors

Pierre Bertrand

Współpraca Pierre’a Bertranda z malarzem Jean-Antoine Hierro sięga roku 2016. To właśnie Hierro jest autorem obrazów, które zaistniały na okładkach płyt Bertranda: najpierw „Joy” (2016), potem „Far East Suite” (2018). Sam Hierro, przedstawiciel pop artu (Szkoła Nicejska) i street artu, spadkobierca Armana, Césara i Kleina, operuje współczesnymi technikami malarskimi, typowymi dla tak zwanego malarstwa gestu, w tym techniką drip painting.

Autor albumu jest laureatem nagrody Victoires de Jazz z 2017 roku, saksofonistą, flecistą, aranżerem, kompozytorem i dyrygentem. W 1998 roku założył z Nicolasem Folmerem Paris Jazz Big Band. Utwory na „Colors” zostały napisane do ośmiu obrazów Hierro z serii „Hidden Words”. Bertrand tłumaczy, że skomponowana muzyka z założenia stanowi szczery, emocjonalny zapis obcowania z malarstwem Hierro, że wciąga słuchacza w wir kolorów, poszukiwań ukrytych w obrazach słów. Saksofonista realizuje koncept eksplorowania pól semantycznych muzyki i malarstwa za pośrednictwem kwintetu jazzowego, i to w nieprzypadkowej obsadzie. Śmiało można pokusić się o stwierdzenie, że muzycy z „Colors” nie tylko wykonują kompozycje napisane przez Bertranda, ale sami dają się wciągnąć w eksplorowanie emocjonalnych kolorytów Hierro.

Jest tu miejsce i na hardbopową energię, i na fletowe introdukcje (nastrojowa i przestrzenna w Sweet Dreams, ognista w unisono z fortepianem w Sanguine comme une orange), i na nieparzyste metra, momenty impresjonistyczne, podążanie za barwą, kolorem, rytmem i harmonią – zarówno w znaczeniu muzycznym, jak i plastycznym. Tytuły utworów (obrazów) na płycie zapisano dobierając taki kolor czcionki, by harmonizował z dominującym kodem kolorystycznym obrazów Hierro.

Bertrand podkreśla, że materiał na płytę powstał szybko, w czerwcu 2019 roku, koncepcja była dla niego bowiem tak oczywista. Podobnie jak oczywista jest w jego odczuciu bliskość malarstwa i muzyki.

Autor: Anna Ruttar