Comment C’est

Michael Mantler

Michael Mantler to urodzony w Wiedniu trębacz i kompozytor z pogranicza nowego jazzu i muzyki współczesnej. Jego najnowszy album stworzony we współpracy z Max Brand Ensemble (pod dyrekcją Christopha Cecha) oraz wokalistką Himiko Paganotti obejmuje szereg utworów poświęconych problemom współczesnego świata. Sam Mantler zadeklarował, że nie jest w stanie dłużej ignorować „przytłaczających i oburzających wydarzeń na świecie”. Stąd w jego twórczości odwrót od sztuki abstrakcyjnej w stronę tematyki społeczno-politycznej.

Na płycie „Comment C’est”artysta odnosi się przede wszystkim do aktualnych problemów: terroryzmu, wojny i migracji. Właściwie każda z kolejnych kompozycji porusza w bezpośredni sposób te niepokojące zagadnienia. Mantler skomponował nie tylko muzykę, ale i stworzył teksty, których głównym przesłaniem jest piętnowanie zjawisk takich jak nietolerancja, agresja, szowinizm, nacjonalizm, religijny fanatyzm, dyktatura, czy wszechobecna władza pieniądza.

Dowodem na to może być cytat: „broń pochodzi zewsząd/ przychodzi z Zachodu/ przychodzi ze Wschodu/ naprawdę nie ma problemu/ mamy jej pod dostatkiem/ to świetny biznes/ wszystko jest na sprzedaż/ chcesz kupić odrzutowiec?/ to się da zrobić/ wybierz tylko model/ przynieś gotówkę/ a my ci go dostarczymy”.

Tkanka dźwiękowa stanowi interesujące dopełnienie zawartych na płycie treści. Jazzowe brzmienie trąbki Mantlera przenikają niepokojące harmonie tworzone przez 13-osobowy zespół instrumentalistów z Max Brand Ensemble. Na tym wszystkim góruje subtelny głos Himiko Paganotti, która z przejęciem i ekspresją interpretuje francuskie słowa pełne goryczy, a czasem rezygnacji i melancholii. Przykładem może być smutny w charakterze i liryczny Hiver (zima). Oparty na powtarzalnych strukturach akompaniament smyczków, a potem fortepianu, towarzyszy tu posępnej opowieści o nudzie, rezygnacji, które zostają brutalnie przerwane przez wojnę.

„Comment C’est” to album wymagający od słuchacza skupienia i zaangażowania. Utwory opowiadające o bombach i torturach nie nadają się do słuchania przy porannej kawie. Mimo to, jest to wartościowa płyta, która przypadnie do gustu wszystkim miłośnikom sztuki zaangażowanej.

Autor: Aleksandra Andrearczyk