Czterdzieści lat minęło…

Swing Workshop Wojtka Kamińskiego

Kamiński, znakomity pianista i organista, całą swoją karierę muzyczną poświęcił jazzowi tradycyjnemu od stylu nowoorleańskiego po swing. W 1962 roku założył Ragtime Jazz Band. Okazjonalnie grał w Warszawskich Stompersach, był współzałożycielem Old Timers i udzielał się aktywnie w wielu innych grupach krajowego jazzu tradycyjnego. W 1978 r. powołał do życia Swing Workshop, formację, która z przerwami działa do dziś. Aktywność artystyczna Kamińskiego była szeroka, bo współpracowałz całą plejadą najznakomitszych polskich wokalistek jazzowych i popowych. Tworzył muzykę dla potrzeb filmu i telewizji. Przyczynił się do wyedukowania wielu młodych muzyków i przez lata był dyrektorem artystycznym festiwalu jazzu tradycyjnego Złota Tarka. Szkoda, że jako solista zarejestrował tylko jeden pełny album „Open Piano” w serii Polish Jazz.

Jubileusz 40-lecia zespołu Kamińskiego Swing Workshop został uświetniony nagraniem tej płyty na żywo wiosną 2018 r. Skład Kwintetu został świetnie dobrany, a gra w nim zarówno „stara gwardia” (lider, Tartanus, Kulik) jak i nieco młodsi muzycy (Rudnicki, Zielak). Sekcja rytmiczna (gitara, kontrabas i perkusja) swinguje niczym legendarny Hot Club de France. Na tym nośnym tle swe solowe popisy dają najczęściej lider, saksofonista-klarnecista i wokalista. W kilku utworach popisał się swą zwięzłością i witalnością Zielak solo na kontrabasie, a Kulik zamknął album dynamicznym popisem na perkusji. Na uwagę zasługuje stylowa gra Rudnickiego na saksofonie, choć jego popisy na klarnecie są barwniejsze i żywsze. Najmocniejsze jednak wrażenie wywołują partie solowe lidera, który błyszczy elegancją brzmienia w grze na fortepianie.

Program płyty wypełnia jedenaście znanych standardów kojarzonych z epoką swingu. W połowie z nich pojawiają się partie wokalne w wykonaniu Tartanusa, który śpiewa bardzo starannie, a jednocześnie naturalnie, słusznie unikając atakowania trudnych fragmentów. Kompozycja Oscara Petersona Hymn to Freedom zyskała specjalne potraktowanie, bowiem wykonuje ją tylko trio: fortepian, kontrabas i perkusja. Kamiński zabłysnął tu w iście Petersonowskim stylu wyrażonym frazami o przebogatej kolorystyce i fantastycznej akcentacji.

Okazuje się, że wydawałoby się ograne tematy jazzowe można przedstawić w świeżym i atrakcyjnym entourage’u aranżacyjnym. Stało się już faktem, że współczesny jazz oddala się coraz bardziej od swingowania, dlatego też warto sobie przypominać granie, bez którego jazzowa teraźniejszość jakby utraciła dowód tożsamości.

Autor: Cezary Gumiński