Dansez Sur Moi

Gad Elmaleh

W lutowym wydaniu tygodnika „Paris Match” ukazał się wywiad z francuskim komikiem i aktorem Gadem Elmalehem, promujący jego pierwszy solowy album „Dansez Sur Moi”. Podpisanie kontraktu z wytwórnią płytową Blue Note Records, w towarzystwie kapitalnych muzyków, humorysta porównuje, z niemałą autoironią, do wejścia do drużyny Real Madryt prosto z podwórka, na którym – tylko trochę – grało się „w nogę”.

Choć głównym artystycznym orężem Elmaleha zdawał się jak dotąd być humor najwyższej próby (pozwalający na sprzedanie 140.000 biletów na tournée w zaledwie pięć dni), to otwierająca płytę z utworami Claude’a Nougaro kompozycja (jednocześnie singiel promujący album) Armstrong, w sposób klarowny określa pozycję, jaką ma przyjąć słuchacz: to raczej nie pora na żarty.

Elmaleh stara się unikać określenia albumu mianem hommage. Woli mówić o „wyznaniu miłości” do Nougaro, który zafascynował sześcioletniego Gada w czasach jego dzieciństwa w Maroku. Elmaleh rozpoczynał wtedy naukę gry na fortepianie, marzył o karierze pianisty jazzowego i śledził aktualne trendy światowej muzyki popularnej.

Wybór dwunastu kompozycji na płycie proponuje pewien klucz do odkrywania bogactwa otwartej kulturowo i dialogicznej spuścizny Nougaro, co więcej, tę wielokulturowość podkreśla i tworzy jej nowe pochodne. Są tu kompozycje takich autorów jak Michel Legrand, Philippe Carrel, Christian Chevallier, Chico Buarque, Baden Powell de Aquino, Jacques Datin, Duke Ellington, Aldo Romano, Neal Hefti, Maurice Vandera i jeden utwór Claude’a Nougaro (skomponowany wspólnie z Christianem Chevallierem).

Eklektyczny Nougaro zespalał swoje teksty z muzyką mistrzów, prowokował nieoczekiwane połączenia, kolaże, cytaty muzyczne (np. fragment Caravan Ellingtona wpleciony w Le Cinéma Legranda), pisał adaptacje (I Got It Bad and That Ain’t Good Ellingtona pod francuskim tytułem Ça fait mal), zastępował istniejące teksty nowymi (negro spiritual Go Down Moses staje się hołdem Nougaro dla Armstronga).

Na „Dansez Sur Moi” znalazły się także: nostalgiczna, przestrzenna i pocztówkowa Toulouse, rozedrgana Nougayork, bos­sa nova Chico Buarque Tu verras zaśpiewana przez Elmaleha w dialogu z Thomasem Dutronc, ognista, recytacyjno-perkusyjna, rozwibrowana interpretacja Bidonville (czyli Berimbau Badena Powella de Aquino)okraszona trąbką Ibrahima Malouffa i marokańskim guembri, z udziałem Angélique Kidjo. Mamy tu też poruszającą Cécile, Ma Famille z udziałem Birélego Lagrène’a, spiętą klamrą wokalno-gitarową. Ça Fait Mal zagrana została w stylu gipsy jazz, a Rimes wykonano w duecie z Richardem Galliano w zmiennym metrum pięcio- i trójdzielnym. Na płycie znalazły się też trzy aranżacje z udziałem The Amazing Keystone Big Band.

Autor: Anna Ruttar