Dear Love

Jazzmeia Horn And Her Noble Force

Na dobrą sprawę Jazzmeia Horn nie musiałaby nawet śpiewać. W samych melorecytacjach (których sporo na tej płycie), podawanych z cudownym południowym akcentem, jest tyle melodii, co w niejednej piosence. Ciekawie pomyślane kompozycje, zgrabne aranżacje? To też jej własna robota; Jazzmeia to żywe srebro. Pochodząca z Teksasu artystka emanuje jednocześnie, jak niegdyś Nina Simone, poczuciem siły i godności, tkwiącym głęboko w jej muzyce, jej tekstach – po prostu w niej samej.

To nie przypadek, że nowy album dedykowała wszystkim kobietom, które usłyszały kiedyś od mężczyzn, że nie mogą czegoś osiągnąć. Sama historia „Dear Love” jest tu dowodem w sprawie. Zachwycona wspólnymi występami z takimi big bandami jak WDR czy Metropole Orkest, wokalistka marzyła o nagraniu z dużym składem, ale realizacja tego pragnienia okazała się trudna. Czy fakt, że mam dopiero 30 lat – mówiła sfrustrowana Horn – oznacza, że mam czekać kolejnych 10 na dostąpienie zaszczytu nagrania płyty z orkiestrą? Usłyszawszy zaś w Concorde Jazz, że na wysokobudżetową płytę nie ma pieniędzy, opuściła wytwórnię, zorganizowała fundusze i zespół, nagrała płytę i wydała ją sama.

A przecież do tego wszystkiego – śpiewa. Recenzenci w porównaniach przerzucają się wielkimi nazwiskami: Betty Carter, Carmen McRae, Dee Dee Bridgewater, ale też Aretha Franklin czy Erykah Badu. Wokalistyka Horn wciąż jest bowiem – w dobrym tego słowa znaczeniu – eklektyczna, dopasowana do okoliczności. A „Dear Love” to album bardzo zróżnicowany, rozpięty między tradycyjnym w zasadzie bigbandowym brzmieniem a nowoczesnymi pomysłami. Mamy więc trzy wokalne miniaturki (Be Perfect, Back to Me, Strive), tu i ówdzie ze smakiem rozpisane partie kwartetu smyczkowego, szeroko rozkołysany swing (He Could Be Perfect), charakterystyczne brzmienie instrumentów dętych bez sekcji rytmicznej rodem z płyt World Saxophone Quartet (I Feel You Near i Judah Rise) i wyróżniający się jedenastominutowy, nieco coltrane’owski Strive (to Be).

Płyta ma orkiestrowy rozmach, ale jednocześnie bywa intymna i niemal kameralna w nastroju. Może zachwycić pięknie oprawiony w orkiestrowy aranż temat w Let Us (Take Our Time), rozciągnięty na tle pędzącej sekcji i nerwowych dęciaków zrelaksowany wokal w He’s My Guy czy efektowne popisy na wysokich tonach w końcówkach kilku utworów. Kunszt interpretacyjny słychać w Lover Come Back to Me, utworze tak mocno naznaczonym wykonaniem Billie Holliday, przez Jazzmeię odczytanym zupełnie na nowo, w szybkim tempie, jazzowo, ale z pewną rhythm-and-bluesową nonszalancją. Funk i gospel party w Where Is Freedom!? zapewne nieprzypadkowo zamyka tę pełną optymizmu i ważnego przesłania płytę.

Autor: Tomasz Gregorczyk