Drifting Feather

Paradox

Nie będę ukrywał, że byłem entuzjastą tego zespołu i po ponad trzech dekadach braku kontaktu z ich muzykowaniem, słuchanie tej płyty wciągnęło mnie kompletnie. Odnosi się wrażenie, że tamta sesja nagraniowa odbyła się całkiem niedawno, bo zespół został nie tylko bardzo starannie nagrany (dobre tłoczenie winylowe), a obecnie przywykliśmy już do aranżacji w niekonwencjonalnych składach instrumentalnych i do kreowania kabaretowej atmosfery muzyką i tytułami utworów. Brakuje teraz na naszej scenie jazzowej tej garstki zapaleńców z niebywałym poczuciem humoru. Po pięciu pełnych sukcesów latach zespół zakończył działalność w 1973 r., a przysłowiowy słuch po większości jego członków zaginął, niektórzy nie żyją.

Mimo zmiennego składu, trzonem zespołu, głównym aranżerem i liderem pozostawał puzonista Andrzej Brzeski. Do grupy przynależał na stałe wiolonczelista Michał Górny, natomiast w składzie zespołu pojawiali się i znikali: fagocista (bardzo rzadko w jazzie), kontrabasista, gitarzysta, skrzypek, pianista, wokalistka, perkusjonalistka, perkusista, a nawet pantomimista. Odkrywcze brzmienia formacji wywoływały nie tylko entuzjazm wśród publiczności, ale też krytycy i jurorzy nie szczędzili pochwał i nagród. Niniejsza płyta jest w dyskografii jedyną pełną, jaka została zarejestrowana w 1971 r.

Krążek otwiera w stylu hiszpańskim słynna Malagueña Isaaca Albeniza, z wysmakowanymi popisami Sławomira Piwowara na gitarze. To właściwie jedna z bardzo niewielu reakcji w tamtym czasie, a na pewno na krajowej scenie, na fuzję jazzu i muzyki hiszpańskiej dokonanej przez Milesa
Davisa w „Sketches Of Spain”. Dziś takie mikstury mają miejsce na porządku dziennym, ale wtedy nawet Chick Corea się jeszcze tym nie parał.

W kolejnych utworach o żartobliwych tytułach zespół nawiązuje do rodzimego folkloru (Intymne życie wuja Leona), muzyki cyrkowej dozowanej w zawrotnym tempie marszowym (Czy są świeże jaja…), bluesującej ballady (ut­wór tytułowy), pląsającego swingu á la Hot Club de France (Pietrek), szalonego walczyka (Kokoszka babuni), czy abstrakcyjnego funky (Ploteczki cioteczki), ukazywanych w trudno przewidywalnych formach. W lekko naszkicowanych tematach wszelkie smaczki ujawniały się w aranżacjach, zmieniających się jak w kalejdoskopie, ale zawsze z kapitalnym efektem. Ognisty ton saksofonu kontrastował z rozmarzoną gitarą, w tle grasowała niespokojna wiolonczela, zarazem pięknie współswingująca z kontrabasem. Co brzmi paradoksalnie, największy spokój w tym kolektywie humorystów zachowywał puzon, w myśl zasady – ktoś musi. Dla niektórych fanów to pyta kultowa.

Autor: Cezary Gumiński