Dudek Bluesy

Irek Dudek

Spadam stąd; Zwykły blues; Gołębie znad Katowic; Śnij; Fan; Mowa drzew; Dam radę; Kraty; Każdy chce mieć lepiej; Niby zwykły cień; Żegnaj, szkoda słów; Bójcie się; Na bank, na pewno; Przed sklepem; Blues dla Dorotki
Muzycy: Ireneusz Dudek, śpiew, gitara, harmonijka, skrzypce; Kuba Płużek, fortepian; Max Mucha, kontrabas; Arek Skolik, perkusja

To trzecia bluesowa płyta Irka Dudka (poprzednia ukazała się w 1994 r.), nie licząc koncertowych rejestracji włączonych do jego płytowego boxu sprzed czterech lat. Jak na muzyka związanego z bluesem od lat ponad 40-tu, obecnego też w zbiorowej świadomości konsumentów popkultury jako Shakin’ Dudi, to wcale niedużo. Szczególnie na tle polskich wykonawców poruszających się w nurcie tej muzyki i blisko niej, imponujących częstotliwością publikacji swoich nagraniowych dokonań.

Na tej płycie blues nie łączy się z elementami rocka, popu czy muzyki ludowej, jak to najczęściej słychać w rodzimych produkcjach ostatnich lat. Dudek proponuje, rzec można, nieklasycznego jazzującego bluesa, wychodzącego poza dźwiękową triadę i dwunastotaktową formułę. Zaprosił tu do współpracy młodych jazzmanów, dla których te nagrania stanowią pierwsze poważniejsze bluesowe sensu largo doświadczenie. W licznych przypadkach (Śnij, Fan, Niby zwykły cień) temat rozwijany jest przez nich swobodniej, w uwolnionej od aranża-cyjnego gorsetu realizacji.

Piosenki Dudka ułożone do tekstów Darka Duszy spowija nastrój melancholii i zwykle gorzkiej refleksji nad treściowymi motywami egzystencjalnymi kojarzonymi z archetypem bluesa. A traktują o życiu w lokalnych, śląskich realiach (Gołębie znad Katowic), atawistycznych związkach z naturą (Mowa drzew), moralizują (Każdy chce mieć lepiej i Bójcie się), wspominają osobistą tragedię (Blues dla Dorotki).

Dla mnie, ten świetnie w swej prostocie zrealizowany album jest również – jak dotąd – najszerszą ekspozycją walorów Dudka – multiinstrumentalisty, tak spektakularnie uwidoczniających się w kwartecie. To blues dla dojrzałych, nie tyle wiekiem, co doświadczeniem estetycznym w obcowaniu z kulturą bluesa, szukających w niej odniesień do tradycji, i w takiej konwencji i adaptacji szczęśliwie nie zacierających związków z jego źródłami.

Autor: Marek Jakubowski