Edizione Speciale

ENRICO RAVA

Klasyka gatunku: stary – ale ciągle krzepki – mistrz otacza się młodszymi o dwa albo nawet trzy pokolenia muzykami i dobrze się bawi. Owszem, nie przemęcza się podczas koncertu, raczej nadaje ton i kierunek niż popisuje słynną, pełną włoskiej swady wirtuozerią. Owszem, raczej napawa się przewagami podopiecznych niż każe kierować na siebie światło punktowca; owszem, to on zgarnia finalnie cały splendor, a nie półanonimowi, bądźmy szczerzy, sidemani. Ci za to będą mieli teraz solidny wpis do CV.

Koncert sekstetu odbył się latem 2019 r. w Antwerpii i był przystankiem na urodzinowej trasie Ravy, który świętował właśnie 80. rocznicę przyjścia na świat. Gdyby w tym czasie i miejscu grał pod publiczkę – co przecież lubi i potrafi – każdy by zrozumiał. Ale – niespodzianka! – tym razem górą była zbuntowana (w granicach rozsądku) młodzież. I o ile w wyjściowych tematach – a dwa z nich (konkretnie ścieżki nr 2 i 6) to przecież ultra szlagiery muzyki rozrywkowej. Słychać jeszcze, że choć Rava na poważnie bierze komunały, że jazz musi być dla ludzi, to już forma i treść ponadgodzinnego programu okazały się przygodą wymagającą od słuchaczy uważności i zaangażowania.
No, dobra, to w dalszym ciągu nie jest dzika fryta, a całość bez problemu da się włożyć do przegródki z napisem „akustyczny jazz głównego nurtu”, ale momentów, gdy saksofonista, gitarzysta i – to lubię najbardziej – perkusista fruwają w stratosferze jest tu na tyle dużo, żeby i wymagające uszy zaznały satysfakcji. Czy to jest album ważny i przełomowy? Niespecjalnie. Czy to jest muzyka, na którą warto wydać kilkadziesiąt złotych? Nie sądzę, ale to już co kto lubi, a wiadomo skądinąd, że lubi wielu.

Autor: Adam Domagała