Eruption

Soundmeck

Jeżeli bierzemy do ręki płytę jazzowej wokalistki, to spodziewamy się usłyszeć standardy (niekoniecznie w nowych wersjach), albo popularne piosenki jazzowo interpretowane, lub – co znacznie rzadsze – własne kompozycje. Te z kolei bywają najczęściej podobne do standardów lub piosenek. Bardzo rzadko możemy trafić na prawdziwie oryginalną propozycję z kompozycjami i aranżacjami, które nie kopiują innych, mają swój własny styl i klimat.

Właśnie z taką propozycją mamy do czynienia w przypadku płyty Sabiny Meck. Jest ona twórczynią wszystkich kompozycji, tekstów i aranżacji. Aranżacje podkreślają oryginalność melodii i harmonii i nikt, łącznie z wokalistką, nie popisuje się tutaj zbytecznie. To dojrzałe granie, doprawdy nie mogę uwierzyć, że w tak pięknie spokojny sposób mogą grać muzycy tak młodzi.

Utwory Sabiny robią na mnie duże wrażenie. W każdym z nich mamy do czynienia z jakimiś formalnymi „załamaniami” sprawiającymi, że ta muzyka jest frapująca. To na przykład „nieoczywiste akordy” do niby oczywistej melodii (The Showing), precyzyjne i zaskakujące dwugłosy wokalu z trąbką lub gitarą, frazy powtarzane, jakby były odbite w krzywym zwierciadle. Rodzaj samych aranżacji i poszczególne partie instrumentalne wskazują na ich ważną rolę (jest też jeden krótki utwór w ogóle bez śpiewu!). Budują całą formę utworu nie wysuwając się nigdy na pierwszy plan. Muzyka wydaje się być tak swobodna, że czasem trudno powiedzieć, gdzie kończy się improwizacja, a zaczyna materiał ściśle zaaranżowany. Jeśli temat jest nostalgiczny, taki jak Run Away, to i solówka gitary jest w tym samym charakterze (co w utworach jazzowych wcale nie jest takie oczywiste). Czasem specyficzna harmonia może nam się skojarzyć ze stylem Theloniousa Monka (Pomelo), czasem, jak w Emergencies, bywa wręcz psychodeliczna (przesuwane trójdźwięki durowe w kwartach z trąbką)

Tytuł płyty jest doskonały, to erupcja pomysłów i talentów – Sabiny oraz wszystkich towarzyszących jej muzyków. 

Autor: Ryszard Borowski