Evening

The New Lessers

Nazywa siebie „starym zdartym blues­manem” – Antoni Krupa jedna z najbardziej wyrazistych postaci życia muzycznego w Krakowie. Przede wszystkim kojarzony z radiem, od ponad 40 lat prowadzi audycje w krakowskiej rozgłośni, przybliżając słuchaczom jazz i okolice. Tym, którzy nie znają jego magnetyzującej barwy głosu z charakterystycznym „r”, polecam wydany niemal cztery dekady temu album Zbigniewa Seiferta „Kilimanjaro”, gdzie znalazł się także wywiad redaktora z legendarnym skrzypkiem; ta rozmowa, jedna z ostatnich, jakie udało się zarejestrować, porusza do dziś.

Antoni Krupa para się także piórem, choć zajęcie to wykonuje, a szkoda, dość rzadko. Jego opus magnum to znakomita bio­grafia muzycznego Krakowa „Miasto błękitnych nut”. Z powodzeniem działa jako muzyk – śpiewa, komponuje, gra na gitarze, harmonijce ustnej, banjo. W latach 1963-68 prowadził grupę The Lessers, był członkiem zespołów Wawele (1967), Jazz Band Ball Orchestra (1968-72), WIEM Marka Grechuty (1972-75), pojawiał się jako solista i w różnych konfiguracjach osobowych (m.in. z Jarkiem Śmietaną), grając jazz i muzykę spod znaku bluesa i folku. Jego aktualna formacja, The New Lessers – nazwa nawiązuje do tej z lat 60. – to duet, który tworzy z Agatą Ślazyk, wokalistką i gitarzystką wywodzącą się z kręgu artystów Piwnicy Pod Baranami.

Album „Evening” został nagrany przed rokiem w studiu Radia Kraków. W jego repertuarze znalazły się utwory lidera, tematy napisane wspólnie z Jarkiem Śmietaną, kompozycja Agaty Ślazyk oraz covery m.in. Steve’a Winwooda (na marginesie: John Barleycorn, ballada o zgubnym wpływie napojów z jęczmienia, nie jest dziełem tego artysty), B.B. Kinga, Boba Dylana, Iana Andersona. The New Lessers nie wyważa otwartych drzwi, stawia na prostotę i komunikatywność, co powoduje, że muzyka jest autentyczna, ma zdefiniowany charakter i słucha się jej dobrze.

Już rozpoczynający album The House of the Rising Sun ukazuje główną metodę działania duetu, polegającą na miłym dla ucha miksowaniu „surowego”, chwilami „zmęczo­nego” głosu Krupy z jasnym, czystym śpiewem Agaty Ślazyk. Dalej jest jeszcze lepiej – świetnie wypadły wspomniany John Barleycorn, z ciekawie poprowadzonymi liniami wokalu, Lonely Avenue oraz All Over Again zbudowany na kontrastach między emocjonalnym śpiewem Krupy i Ślazyk a jednostajnym akompaniamentem gitary i łagodnym chórkiem. Fanom Iana Andersona z pewnością przypadnie do gustu energetyczna interpretacja We Used to Know. Album kończy Mourning Sad Morning, który klimatem  nawiązuje do pierwszego utworu, tworząc klamrę domykającą całość.

We wszystkich nagraniach kapitalnie sprawdził się flecista Stefan Błaszczyński. To trzeci bohater The New Lessers. Jego krótkie improwizowane i mocno jazzujące wejścia będące swoistym komentarzem do linii melodycznej utworów lub wypełniające przestrzeń między frazami, odznaczają się pięknym, bogatym w detale dźwiękiem i zróżnicowaną artykulacją. Realizacja albumu jest poprawna, choć miałem wrażenie, że w niektórych numerach poziom dynamiki głosu Antka jest nieco za niski w stosunku do gitary.

Autor: Bogdan Chmura