Follow Us

Sun Ship

Niniejszy tytuł otwiera kolejną transzę sześciu płyt w wersjach kompaktowej i winylowej z przebojowej serii Polish Jazz. Zadbano o wysoką jakość techniczną wznowienia.

Zespół Sun Ship powstał w wyniku fuzji muzyków jazz­rockowej formacji Extra Ball i hard-bopowej Jazz Carriers. Nazwa Sun Ship pochodzi od tytułu słynnej płyty firmowanej przez Johna Coltrane’a. Tym sposobem zespół chciał zasygnalizować nawiązanie w swej działalności do stylistyki głównego nurtu jazzu nowoczesnego. Choć grupa występowała intensywnie od 1978 do 1981 r., to nagrali ten jedyny album studyjny w 1979 r.

Sendecki, wieloletni już członek najznakomitszego europejskiego big bandu NDR z Hamburga, jest zaliczany do grona najwybitniejszych pianistów jazzowych. Szczurek (aka Vitold Rek) działa efektywnie od lat w Niemczech, a Miśkiewicz jest jedną z wiodących postaci współczesnej sceny jazzowej w Polsce.

Wprawdzie Sendecki liderował formacji Sun Ship, lecz zdając sobie sprawę z potencjału twórczego kompanów, dawał im znaczny margines swobody. Znalazło to odzwierciedlenie w repertuarze płyty, na której za wyjątkiem perkusisty, każdy z członków przedstawił własną kompozycję. Są one różnorodne fakturalnie, melodycznie, harmonicznie, czy rytmicznie. Takie zmiany klimatu mogą się dokonywać w ramach nawet jednego utworu.

Balladowy wstęp Prymki szybko ustępuje miejsca sambie przemienionej potem w rasowy swing. W Balladzie na wiosnę Sendecki pięknie eksponuje swą wrażliwość tak w linii melodycznej tematu, jak i improwizacji. Zaraz potem energicznie kołysze temat Szipson napisany przez Szczurka, który podkłada jędrną linię basu pod popisowe solo na wiolonczeli. Najbardziej zróżnicowaną na płycie jest kompozycja Mrówka, jak wiemy…, w której pojawia się kilka wątków melodycznych i zmieniają się rytmy. Album zamyka temperamentny utwór Należy się wykupić, wypełniony gorącym popisem solowym Miśkiewicza na alcie i finezyjnym (lecz także energetycznym) Sendeckiego na fortepianie elektrycznym.

W grze zespołu znalazła odbicie muzyka uprawiana przez Chicka Coreę, Herbie’ego Hancocka, czy Rona Cartera, ale w tym wszystkim jest też dużo z polskiej szkoły jazzowej.

Autor: Cezary Gumiński