Freeyo!

Wojtczak/Mazolewski/Gos

Chocolate; Song April; John Kartoon; Mamuth; Bajkal; Kujon; Freeyo; Anthill
Muzycy: Wojtek Mazolewski, gitara basowa; Irek Wojtczak, saksofon; Michał Gos, perkusja

„Freeyo” to powrót Wojtka do surowej formuły. Basiście towarzyszą tu: Irek Wojtczak (m.in.: Tymański Yass Ensemble, Wojtek Mazolewski Quintet, Outlook) - saksofony i Michał Gos (m.in.: Rogulus X Szwelas und Gos, Maszyna Do Mięsa, Śladami Gagarina, Vulgar) - perkusja. Debiutancki album tego prawdziwego power tria jest zapisem koncertu z Radia Gdańsk z kwietnia 2009 roku. Muzyka wyrasta z wzajemnej interakcji tu i teraz, silnie naznaczona jest osobowościami poszczególnych instrumentalistów, łączącą ich chemią. Niemniej, sytuuje się w ramach określonych tradycji.

Muzycy odwołują się więc do duchowego free jazzu lat 60., ale wzbogacają go o nowsze koncepcje z dziedziny wolnej improwizacji rozwijane po obu stronach Atlantyku, filtrują całość przez własną wrażliwość i podają z jak najbardziej współczesną energią. Oscylują między różnymi nastrojami – od medytacyjnych fragmentów, przez żywiołowego, podanego w klezmerskiej manierze kujawiaka, neurotyczne, rozpędzone free, po ciężkie, funkujące motywy atakujące z ekspresją godną The Thing. Sekcja rytmiczna jest tu gęsta, rozbiegana.

Niekiedy mam wrażenie, że większa powściągliwość i uporządkowanie, zwłaszcza w przypadku perkusisty Michała Gosa, wyszłyby muzyce na dobre. W wielu momentach jednak, pomimo nieokrzesania, gwałtowno ści, grupie udaje się zachować pierwiastek zadumy – i one poruszają najbardziej. Niewątpliwie błyszczy Irek Wojtczak. Jego gra wyrasta z tradycji Coltrane’owskiej, ale można w niej wyśledzić choćby tropy sięgające Braxtona, Evana Parkera, czy pobrzmiewającą dziką, ludyczną nutą poetykę w duchu Alberta Aylera albo Petera Brötzmanna. Nie jest to więc muzyka urzekająca tematami, czarująca wyrafinowaną, wymuskaną formą. Jej siła tkwi przede wszystkim w twórczym uniesieniu, intensywności, pasji.

Autor: Łukasz Iwasiński