Garden Of Expression

Joe Lovano Trio Tapestry

Płyta w stu procentach eceemowska i bardzo typowa dla najnowszego okresu twórczości amerykańskiego geniusza saksofonu. Wielki Joe mianowicie jakiś czas temu postanowił nie być już groźny, w związku z czym „Garden Of Expression” zawiera muzykę kameralną, głęboko uduchowioną i pełną ciszy, czyli dokładnie taką, jakiej należało się spodziewać po bezpośredniej kontynuacji albumu „Trio Tapestry” sprzed dwóch lat (którego tytuł awansował do rangi nazwy zespołu).
Lovano ponownie zaprosił do współpracy swoich wieloletnich przyjaciół (pianistka Marilyn Crispell i perkusista Carmen Castaldi nie są pierwszoplanowymi postaciami światowego jazzu, ale czy to coś zmienia?), ponownie przyniósł na sesję nagraniową garść pięknych, kunsztownych kompozycji i rozwinął je w niespiesznych, skupionych improwizacjach.

Owych osiem melodii nosi co prawda osiem osobnych tytułów (a każdy z nich kieruje wyobraźnię słuchacza ku rzeczom ostatecznym), ale tak naprawdę mamy do czynienia z rozmarzoną suitą, której trudno słuchać inaczej niż w całości, i to nie raz, a najlepiej, rzecz jasna, gdy zgasną już światła i dzieci pójdą spać. Interakcje między muzykami odbywają się w trybie ad libitum, dźwięki ulatują, a nie opadają (nic ich zresztą w dół nie ciągnie – nie ma wszak tutaj kontrabasu). Cała ta cudowna, soniczna ażurowość osuwa się w audiofilską pornografię – nie znam wielu nagrań, gdzie realizator tyle uwagi poświęciłby pojedynczemu uderzeniu pałeczką w talerz lub gong, czy też szmerowi sprężyny werbla. O tym, co między sobą szepcą najciszej saksofon i fortepian też nie trzeba pytać, szepczą bowiem tak wymownie...

Autor: Adam Domagała