Gdyby każdy z nas…

Monika Lidke

Bardzo osobisty album utalentowanej wokalistki i kompozytorki mieszkającej na stałe w Londynie. Po ciepło przyjętym „If I Was To Describe You” z gościnnym udziałem Basi Trzerzelewskiej artystka zaproponowała płytę z utworami utrzymanymi w konwencji współczesnej piosenki poetyckiej wzbogaconej elementami popu, folku, bluesa, jazzu i rocka. Swoje kompozycje wykonuje wyłącznie po polsku, a jej muzyka nawiązuje do najlepszych wzorów poezji śpiewanej z twórczością Grzegorza Turnaua na czele.

Do pracy nad płytą, oprócz muzyków brytyjskich, Monika Lidke zaprosiła znakomitych wykonawców polskiej sceny jazzowej, m.in. Dorotę Miśkiewicz, Michała Barańskiego, Łukasza Żytę, Marka Napiórkowskiego (uwaga na solo gitarzysty w Pożądaniu) i Michała Tokaja.

Biorąc na warsztat teksty Andrzeja Ballo, zawiesiła sobie poprzeczkę bardzo wysoko – niejeden kompozytor skapitulowałby przed frazą: „Leżałam i pożądaniem wbijałam paznokcie w twoje plecy oddalone o 170 kilometrów”, czy „spacerujemy, mamy kilkusetkilometrowe ręce”. Jednak poprzez stosowanie różnych, czasem dość karkołomnych zabiegów, Monice udało się w większości przypadków umuzycznić strofy Ballo napisane „wierszem wolnym”, nadać im giętkość, rytm i opleść wpadającą w ucho melodią – już pierwszy utwór, tytułowy Gdyby każdy z nas, natychmiast zapada w pamięć.

Moją uwagę zwróciła też Pastorałka, która po balladowym początku przechodzi w ekspresyjny, mocno jazzujący kawałek ozdobiony wokalizą liderki i znakomitą solówką Michała Tokaja. Dla mnie hitem albumu jest Idę miastem, zaśpiewany w duecie z obiecującym wokalistą Krzysztofem Napiórkowskim – piękna melodia, bezpretensjonalna interpretacja, lekkość, optymizm.

Głos Moniki Lidke, który urzekł mnie na poprzednim albumie, również tutaj robi spore wrażenie. Jest wręcz stworzony do wykonywania podobnego repertuaru, ma czystą, jasną barwę, potrafi ogrzać jak wiosenne słońce. 

Autor: Bogdan Chmura