Grateful Dedication

Dave McMurray

Niech mnie ktoś poprawi, jeśli się mylę, ale o ile w miarę żywotna jest w naszym kraju legenda o wirtuozerskich wyczynach i hipisowskiej charyzmie lidera The Grateful Dead Jerry’ego Garcii, tak nie idzie za nią popularność, a tym bardziej znajomość muzyki kalifornijskiego zespołu. Dlatego poś­więcona twórczości grupy nowość w katalogu Blue Note mało kogo pewnie obejdzie, tym bardziej, że nie sygnuje jej artysta o ug­runtowanej, solistycznej reputacji. Ale warto po nią sięgnąć – jak po zimną oranżadę po tłustym posiłku, bo to pozycja wdzięczna, pogodna i w sam raz na upały.

Saksofonista Dave McMurray jest niezwykle doświadczonym i cenionym sidemanem, działającym na rynku rockowym (u boku m.in. The Rolling Stones, Boba Dylana, Iggy’ego Popa i Patti Smith), bluesowym (B.B. King! Bonnie Raitt! Albert King!), jazz­owym (współprace z Herbie’m Hancockiem, Geri Allen i Bobem Jamesem) i soulowym (Gladys Knight). Nade wszystko jest kumplem Dona Wasa, basisty zespołu Was (Not) Was, który, tak się składa, jest szefem Blue Note i już jedną płytę Murrayowi, bynajmniej nie po znajomości, wydał.

Biorąc pod uwagę wszechstronność zainteresowań, przygoda McMurraya z muzyką The Grateful Dead trwa stosunkowo krótko, ledwie kilka lat, i zaczęła się od incydentalnego występu z Bobem Weirem, nieco mniej znanym (za to ciągle żywym) drugim gitarzystą zespołu. Przygotowując się do sesji, McMurray przekopał się przez tony nagrań i wybrał zgrabny, 10-piosenkowy pakiecik, w którym z jednej strony odbija się słynny eklektyzm „Deadsów”, a z drugiej – bigbeatowy, rozrywkowy temperament saksofonisty. No bo jednak to nie jest album jazzowy, najbliżej mu do staromodnego soulu, podkolorowanego bluesem, country, popem, folkiem, nawet odrobiną reggae i muzyki latynoskiej. Wszystkiego tu po trochu, ale niczego za dużo, więc słuchacz na pewno się nie zmęczy. Czy zainteresuje się na dłużej? Kwestia smaku. Wokalna wersja – jednej z dwóch zamieszczonych na płycie – piosenki Touch of Grey mogłaby pilotować płytę któregoś z gigantów smooth jazzu, a to już jednak grząski grunt.

Autor: Adam Domagała