Hic et Nunc

Elma

Już dawno nie miałem z opisaniem płyty tylu problemów i wewnętrznych sprzeczności, co przy tym albumie. Słychać nieprzeciętny potencjał wszystkich artystów biorących udział w jego realizacji, ale z drugiej strony to dla mnie bardziej propozycja, brzmieniowy szkic, przedstawienie koncepcji, która niebawem ma się spełnić kolejnym. I fajnie, bowiem głos kryjącej się pod pseudonimem Elma artystki (absolwentka Krakowskiej Szkoły Jazzu i Muzyki Rozrywkowej pod kierunkiem Marka Bałaty) zdaje się nie posiadać barier.

Formuła wykonawcza pozbawiona tekstu (ciekawa zabawa sylabami i wymyślonymi słowami jak choćby w Hic) odwołująca się do brzmienia, przestrzeni, czasami niemal ciszy, jest czymś, czego dotąd na naszym muzycznym rynku nie było. Ale czemu się dziwić, skoro artystka wyszła z rodziny o tradycjach medycznych i naukowych, sama naukowo działa na styku muzyki i psychologii (doktorat z psychologicznego aspektu muzyki improwizowanej, bada też zastosowanie muzyki w terapiach medycznych). Zarówno jej artystyczna droga, jak i naukowa, zwieńczane są nagrodami, co czyni Elmę postacią na naszym rynku nietuzinkową. To niby dlaczego płyta miałaby być sztampowa? Z doborową kompanią maluje nam pejzaże raz sentymentalne (January), kiedy indziej pełne zadumy bliskiej balladom Krzysztofa Komedy (Nim), by za chwilę wskoczyć w niemal oniryczne zabawy frazą i dźwiękiem (The; Tur I).

Album pozbawiony perkusji zyskuje w tej konwencji unikalne brzmieniowe zawieszenia, pozwala swobodniej bawić się artystom czasem, szukać wybrzmienia (znakomite improwizacje Dominika Wani w Nim czy Macieja Garbowskiego w Psalm III). Ta muzyka w osobliwie naturalny sposób zwalnia czas. Dźwięki dzieją się jakby od niechcenia, tłumacząc tytułowe hic et nunc(tu i teraz). Ich programowym poszerzeniem jest zawarty wewnątrz wkładki cytat z Księgi Koheleta (Koh 3,17). Zdumiewa popularność tych słów: „(...) na każdą bowiem sprawę i na każdy czyn jest czas wyznaczony”. Ostatnio wykorzystał je zespół 2Tm2,3 w utworze Każda rzecz ma swój czas (album „Dementi”), a w swym głębszym przesłaniu Rozdział III wspomnianej Księgi Koheleta idzie dalej: „Wszystko zależne jest od czasu, ostatecznie od Boga” (Rozdział III).

Autor: Piotr Iwicki