I Long To See You

Charles Lloyd & The Marvels

Co za facet, co za artysta! Siedemdziesiąt siedem lat i ciągle nowe pomysły, nowe brzmienia, nowi muzycy. Mija dopiero rok od wydania koncertowego albumu „Wild Man Dance” (nagranego we Wrocławiu), a on podróżuje innymi ścieżkami i z innymi ludźmi. Poza sekcją rytmiczną, z którą chętnie, choć nie stale, gra od lat, Charles Lloyd uczynił osią albumu swoją współpracę z gitarzystą Billem Frisellem.

Kapitalnym uzupełnieniem tego składu jest Greg Leisz, wirtuoz pedal steel guitar o bodaj najdłuższym CV w branży. Poza tym jednak, że ten biegły i wrażliwy muzyk grał ze wszystkimi, od lat poświęca on osobny czas na współpracę z Billem Frisellem. Sam gitarzysta zaś stroni tym razem od surfingowych ekscesów, które zabrzmiały tak soczyście na jego ostatnim albumie solowym „Guitar In The Space Age!” (2014) i doskonale wtapia się w folkowe klimaty, które zdominowały tę delikatną płytę.

Album rozpoczyna protest song Boba Dylana Masters of War, tyle że „protestuje” tu głównie saksofon lidera i gitara – w tym nagraniu nie ma wokalisty. Prosty temat, molowa ballada o nieskomplikowanej harmonii i typowo folkowych korzeniach jest wystarczającym pretekstem do modalnych improwizacji. A co więcej, przypomina styl i możliwości sekcji rytmicznej, znanej z ostatnich wcieleń kwartetu: rozkołysanej, niemal transowej, niepokornej (wyróżnia się „rozedrgana” gra perkusisty).

Już w drugim utworze, kompozycji Charlesa Lloyda Of Course, Of Course z 1965 roku, lider gra na flecie altowym. Zresztą na całym albumie swobodnie zmienia instrumenty. Najbardziej spektakularne efekty, choć nie jest to najlepsze słowo dla tych kontemplacyjnych nagrań, uzyskuje w premierowym utworze Barche Lamsel (tytuł oznacza tybetańską modlitwę). Szesnastominutowa kompozycja zamykająca album to pole do popisu dla wszystkich grających tu muzyków i nieprawdopodobna szkoła dyscypliny, opanowania, skupienia. To muzyka do medytacji.

Willie Nelson, pierwszy z gości wokalistów, robi swoje, czyli śpiewa pacyfistyczną balladę Last Night I Had the Strangest
Dream, jakby Charles Lloyd & The Marvels byli zespołem akompaniującym mu w trasie. I tylko zespołowi zawdzięczamy, że ta znana piosenka brzmi niecodziennie. Nieco inaczej jest z udziałem Nory Jones.

Wokalistka zmierzyła się z utworem utożsamianym z męskim zachwytem nad kobietą – You Are So Beautiful z repertuaru Joe’ego Cockera. Przede wszystkim jednak jest to kolejny popis lidera na flecie. Wokalistka pojawia się w nagraniu stosunkowo późno i odtwarza klimat swej niszowej grupy The Little Willies. Saksofonowe solo w finale rozwiewa złudzenia – to nie jest muzyka country, to jej echo w uśpionym mieście.

Słuchając tego składu i wszystkich subtelności jego brzmienia, trudno się dziwić wyborem tematu All My Trials. Ta kołysanka rodem z Bahamów, spopularyzowana przez Joan Baez, radykalnie zmienia nastrój po silnie zrytmizowanym i znanym już z nagrań klasycznego kwartetu Lloyda, utworze Sombrero Sam, w którym lider gra ponownie na flecie. Niekonwencjonalna – jak na piosenkę ludową – harmonia tej kołysanki, jest doskonałą trampoliną dla kolejnych wariacji instrumentalnych.

Esencją tej płyty – całym jej pięknem w pigułce i całą jej odmiennością – jest dla mnie folkowy temat Shenandoah, szanta, której słowa nadały tytuł albumowi. Śpiewali ją wszyscy, nawet Bob Dylan, lecz w dźwiękach Charlesa Lloyda i jego muzyków, ta ballada o tęsknocie za domem w Wirginii, staje się uniwersalnym, emocjonalnym przesłaniem, w którym wszelkie słowa okazują się zbyteczne.

Autor: Daniel Wyszogrodzki