Ida Lupino

Giovanni Guidi, Gianluca Petrella, Louis Sclavis, Gerald Cleaver

Katalizatorem powstania tego kwartetu był… niekwestionowany lider włoskiej sceny jazzowej, trębacz Enrico Rava. To właśnie w jego zespole rozwinęli skrzydła dwaj młodzi muzycy – pianista Giovanni Guidi i puzonista Gianluca Petrella. Obu panom grało się ze sobą tak dobrze, że postanowili kontynuować działalność już na własny rachunek. Do składu zaprosili znakomitego francuskiego klarnecistę Louisa Sclavisa oraz amerykańskiego perkusistę, rozchwytywanego sidemana – Geralda Cleavera.

Powstał z tego oryginalny brzmieniowo zespół, w którym panuje wręcz idealna demokracja. Choć tytuł albumu zapożyczony od jednego z najpiękniejszych standardów Carli Bley sugeruje nawiązania do jej dorobku, większość kompozycji powstała na zasadzie swobodnych jamów i każdy z muzyków ma swój udział w ich stworzeniu. Ida Lupino to zarówno dedykacja dla obchodzącej 80-tą rocznicę urodzin amerykańskiej kompozytorki i pianistki, jak i hołd dla niedawno zmarłego Paula Bleya – wielkiego kanadyjskiego pianisty i niezrównanego interpretatora utworów swojej byłej małżonki.

Na płycie znalazła się jeszcze jedna cudza kompozycja – Per I Morti Di Reggio Emilia, jej autorem jest Fausto Amodei, włoski bard, autor dziesiątek popularnych w Italii piosenek, w których celnie posługiwał się ironią i satyrą. Adresatami tego protest-songu (w dowolnym tłumaczeniu jego tytuł brzmi Ofiarom Reggio Emilia) byli demonstranci zabici przez Policję w roku 1960.

Pierwsza część albumu jest wyraźniej zrytmizowana. Cleaver popisuje się tu precyzją uderzeń i to on napędza muzyczną akcję. Mniej więcej od kompozycji La Terra struktura rytmiczna zaczyna się rozluźniać, perkusja gra bardziej kolorystycznie, tworzy przestrzeń, w mniejszym stopniu koncentruje się na timingu.

Krążek otwiera piękny w swojej prostocie temat What We Talk About When We Talk About Love, w którym niesamowicie plastyczną grą popisuje się Petrella – dla mnie bohater tej płyty. Jego sola nie ustępują giętkością trąbce, a gra przecież na dużo mniej ruchliwym puzonie! W Just Tell Me Who It Was; światła reflektorów padają na Sclavisa, który na klarnecie basowym wygrywa wirtuo­zowskie, mocno pachnące Orientem, linie. Jeronimo ociera się o kolektywną improwizację w duchu europejskiego free.

Gato! to długa, powoli się rozwijająca elegia dla argentyńskiego saksofonisty Gato Barbieriego, który we Włoszech pomieszkiwał i inspirował tamtejsze środowisko. Urzekający swoją delikatnością motyw fortepianowy Guidiego w tym utworze zmiękczy nawet najtwardsze serca. Zweig – poświęcony austriackiemu pisarzowi Stefanowi Zweigowi – to kolejny majstersztyk Petrelli, który prowadzi narrację utworu niemal w pojedynkę, jedynie na tle dyskretnego podkładu perkusji.

Płytę zamyka rozmarzona perełka The Gam Scorpions – tu meandrującym partiom puzonu towarzyszą rozlewające się jak rzeka akordy fortepianu i szeleszczące dźwięki perkusji.

Autor: Marek Romański