Improvisations Children’s Songs

Chick Corea Solo Piano

CD 1 – Noon Song; Song for Sally; Ballad for Anna; Song of the Wind; Sometime Ago; Where Are You Now?
CD 2 – A Suite of Eight Pictures
CD 3 – After Noon Song; Song for Lee Lee; Song for Thad; Trinkle Tinkle; Masqualero; Preparation 1 & 2; Departure from Planet Earth; A New Place; Children’s Songs Nos. 1 – 20; Addendum
Muzycy: Chick Corea, fortepian; Ida Kavafian, skrzypce; Fred Sherry, wiolonczela

Zajmujący nas trzypłytowy box Chicka Corei jest reedycją jego solowych albumów wydanych przez ECM pod tytułami: „Piano Improvisations Vol. 1” (1971), „Piano Improvisations Vol. 2” (1972) i „Children’s Songs” (1983) . Konfrontacja muzyki wykonanej kilkadziesiąt lat wcześniej z dzisiejszymi oczekiwaniami stanowi doskonały test na jej aktualną kondycję wyrazową i artystyczną. I chociaż z perspektywy XXI wieku wydaje się ona bardzo ascetyczna, a szokujące wcześniej rozwiązania fakturalne i harmoniczne całkowicie zrozumiałe. Nawet kompozycje nawiązujące w konstruowaniu materii dźwiękowej do koncepcji bartokowskich, dodekafonistycznych, punktualistycznych, czy awangardowych nie wzbudzają większych konsternacji. Przeciwnie, stanowią oczywisty obraz pewnych założeń kompozytorskich (improwizatorskich), niełatwych może dla słuchaczy unikających dzieła współczesnych kompozytorów muzyki klasycznej, ale też nie odbiegających znacząco od panujących w podobnej stylistyce norm.

Krążki kompilujące fortepianowe improwizacje są bardziej zróżnicowane pod względem formalnym i estetycznym. Zamieszczone na nich utwory  zaprezentowano według klucza, w myśl którego te, korzystające z technik nowatorskich, przedzielane są typowymi dla Corei kompozycjami o treściach bardziej komunikatywnych, nawiązujących do folkloru hiszpańskiego i latynoskiego. W nich też jest dużo lekkości i pozytywnych emocji. Akordyka i melodie wyrażają treści, które na zawsze są kojarzone z osobowością Corei.

Z kolei „Piosenki dziecięce”, nagrane dwanaście lat później, stanowią obraz bardziej stabilny pod względem kształtowanej w nich ekspresji oraz znacznie spójniejszy, biorąc pod uwagę użyte w nich techniki kompozytorskie i wykonawcze. W nich też pojawiają się wyraźnie uwypuklone dwie płaszczyzny dźwiękowe, jedna – stanowiąca akompaniament rytmiczno-harmoniczny i druga – będąca narracją melodyczną. Ta pierwsza, najczęściej o charakterze repetytywnym, konstruowana jest zgodnie z przyjętą wobec niej ideą harmoniczno-pulsacyjną. Warstwa linearna natomiast kształtowana jest jakby niezależnie od tej podstawowej i korzysta z dużego zbioru skal, w tym pentatonicznych, lidyjskich i kompilowanych. W efekcie powstają jakby bitonalne struktury nie wywołujące jednak żadnych niemiłych dysonansów, tak integralnie związanych z podobnymi zabiegami twórczymi.

„Piosenki dziecięce” są arcydziełem skomponowanym i interpretowanym wspaniale przez Chicka Coreę. To do ich koncepcji twórczych odwołują się dziś wielcy pianiści-improwizatorzy. Te krótkie utwory, utrzymane przeważnie w jednoczęściowych formach, w zróżnicowanych klimatach, budowane za pomocą wszelkich dostępnych technik fortepianowych (w artykulacjach zapożyczonych z klasyki), są wartością samą w sobie, ponadczasową. Miłą niespodzianką jest pojawienie się w ostatniej miniaturze skrzypiec i wiolonczeli.

Tak więc, z trzech płyt omawianych tutaj, a wydanych wzorcowo pod względem fonograficznym i edytorskim, ta ostatnia wywołuje najwięcej pozytywnych refleksji i jest przykładem wspaniałego połączenia zamysłów kompozytorskich z interpretacyjnymi.

Autor: Piotr Kałużny