In The Blue Light

Paul Simon

Paul Simon sięgnął po mniej znane utwory ze swojej bogatej dyskografii solowej i nadał im nowe brzmienie, po części dzięki udziałowi świetnych muzyków jazzowych. Mniej znane, to pojęcie względne – oddani słuchacze tego mistrza piosenki znają je doskonale, powiedzmy więc, że nie były to utwory przebojowe. Artysta nie miał ambicji stworzenia płyty jazzowej, przy całym eklektyzmie jego muzyki, raczej go w stronę jazzu nie ciągnęło. Udział wybitnych instrumentalistów uzasadnia słynny perfekcjonizm Simona, nowe nagrania zachowują jego charakterystyczny styl.

Tym razem brzmią one nieco inaczej. Płytę otwiera piosenka o tytule stanowiącym motto teorii względności One Man’s Ceiling Is Another Man’s Floor („sufit jednego, to po­dłoga drugiego”). Niekonwencjonalny wstęp na fortepianie – podobny zresztą do wersji oryginalnej – łączy funkowy riff z pasażem rodem z dziecięcej etiudy. Śpiew solisty, czysty, o nienagannej artykulacji, nie odbiega od poziomu, do jakiego nas przyzwyczaił – Simon należy do szczęściarzy, których głos nie zmienia barwy z upływem czasu. Jego gitara jest również wyrazistym elementem aranżacji.

Ale tutaj artysta wspomaga się lepszymi od siebie. Jest wśród nich Vincent Nguini, gitarzysta z Kamerunu (Darling Lorraine) – niestety, ten stały członek zespołu Paula Simona zmarł przed rokiem w Brazylii. Jest także mistrz szerokich gitarowych planów, Bill Frisell, którego gitara cudownie wzbogaca nową wersję piosenki Love. Gitarzyści z innego muzycznego wymiaru (znani także z występów w naszym kraju) bracia Assad, reprezentują tutaj współczesną muzykę brazylijską i to oni nadają podskórną pulsację piosence The Teacher (z ciekawą partią saksofonu w wykonaniu Waltera Blandinga). Udział Wyntona Marsalisa stanowi niewątpliwą atrakcję w dwóch nagraniach, daleki jednak jest od jazzowych fajerwerków. Trębacz delikatnie wzbogaca balladę How the Heart Approaches What It Yearns, dodaje także coś z nowoorleańskiego klimatu w piosence Pigs, Sheep and Wolves, w warstwie rytmicznej całkiem bliskiej jazzowi.

O absolutnie nowej jakości możemy mówić w przypadku aranżacji na niezwykle interesujący sekstet o nazwie yMusic (trzy instrumenty dęte i trzy smyczkowe). To właśnie ten zespół kameralny przepracowuje w piosence Can’t Run But kapitalną aranżację Marco Antônio Guimarãesa z albumu „The Rhythm Of The Saints” (1990), sprawiając, że jest to bodaj najciekawsze z nowych nagrań Paula Simona. Podobna instrumentacja zastosowana w utworze René and Georgette Magritte with Their Dog After the War jest równie nowatorska, pewnym rozczarowaniem jest brak chórów w tle, tak charakterystycznych dla oryginalnego nagrania z „Hearts And Bones” (1983).

Wspaniałe piosenki, wspaniali muzycy. Właściwie wszystko na płycie jest doskonałe, rodzi się jednak pytanie, czy album znacząco poszerza imponującą dyskografię artysty. Paul Simon zrobił prezent fanom, ale przede wszystkim sobie.

Autor: Daniel Wyszogrodzki