It’s Hard

The Bad Plus

Tym razem The Bad Plus przygotowało dla nas jedenaście skrojonych na miarę coverów, w przemyślany sposób uszeregowanych w ramach najnowszego krążka „It’s Hard”. Macierzystym gatunkiem większości utworów jest szeroko pojęty pop, co w żadnym stopniu nie przeszkodziło zespołowi w przepoczwarzeniu ich w (bardziej lub mniej) jazzowe perełki. Taki zabieg – co do zasady – nie jest czymś nowym, zarówno dla zespołu (słynne trio bez lidera brało już na warsztat popularne piosenki), jak i muzyki jazzowej (niezliczone standardy). Szkielet kompozycji ma jednak drugorzędne znaczenie.

Utwory Cyndi Lauper, Kraftwerk, Prince’a, Johnny’ego Casha, Petera Gabriela, czy Ornette’a Colemana w wykonaniu muzyków z Minnesoty stają się niemal ich autorskimi. Skrzętnie zaplanowana aranżacja, ale także wszystko, co improwizowane, ulotne, a wybrzmiewające dzięki wybitnemu warsztatowi i nieludzkiej wręcz komunikacji między członkami zespołu składa się na spójną i pełną energii propozycję fonograficzną kierowaną nie tylko do fanów jazzu.

Iversona, Kinga i Andersona nie trzyma żadna gatunkowa kotwica, dzięki czemu grają lekko, z dużą swobodą poruszając się w różnych kierunkach muzyki improwizowanej. Każda z tych wycieczek jest na światowym poziomie, a o monotonii nie ma mowy. Słuchając warto zachować czujność by wyłapać jak najwięcej z niepozbawionej humoru, wyrafinowanej muzycznej zabawy.

Choć jazzowi puryści mogą uznać tę propozycję za instrumentalny kabaret, to właśnie rezygnacja z konwenansów na rzecz muzycznej swobody jest najbardziej rozpoznawalną cechą The Bad Plus. Z ogromnym dystansem wykonując „nowe standardy” (oksymoron?!) omijają utarte schematy i udowadniają, że współczesny mainstream jest w świetnej formie. 

Autor: Roch Siciński