Jazz Jamboree ’66

Seria płyt wydawanych przez Polskie Radio (a właściwie reedycja) dokumentująca występy różnych artystów na festiwalach
Jazz Jamboree jest oczywiście pomysłem znakomitym, choć nie wszystkie występy były jednakowo atrakcyjne i choć dla niektórych mają wartość sentymentalną, to przypuszczam, że młodzi słuchacze podchodzą raczej obojętnie do wydarzeń sprzed pięćdziesięciu lat. Technika nagraniowa w latach 60. w Polsce nie była najlepsza, więc jakość dokonywanych naprędce (na żywo) nagrań jest często niezadowalająca. 

Na tej płycie znajdujemy przede wszystkim występ wokalnego zespołu Swingle Singers, który zdobył kiedyś ogromną sławę i popularność wykonując „na jazzowo” utwory J.S. Bacha. Nie zmieniali nut, a dodawali tylko swingującą perkusję (szczoteczki) i kontrabas. Pod względem aranżacyjnym nie było to nic nadzwyczajnego, ale byli jednymi z pierwszych którzy takie rzeczy robili. Wcześniej był Grappelli z Koncertem d-moll, a nieco później na przykład nasz kwartet Novi Singers z Chopinem. W każdym razie Swingle Singers bardzo się podobali. Dziś, gdy znamy już wiele olśniewających aranżacji muzyki klasycznej, ich dawne nagrania brzmią skromnie i nie robią żadnego wrażenia (a jeśli już to złe). Tu mamy dziesięć krótkich utworów w ich wykonaniu. Dwa tematy grane przez organowe trio Lou Bennetta (z towarzyszeniem perkusji i gitary) też nie są nadzwyczajne. Dziś standard tak grany przez studenta wydziału jazzu oceniłbym na trójkę. Brzmienie zespołu jest okropne, słabo słychać gitarę, dominuje stukanie bębnów, a uderzenie w talerz przykrywa wszystko.

Z największą ciekawością słuchałem utworu Zbigniewa Namysłowskiego – Siódmawki. W porównaniu z innymi wykonaniami tego utworu to jest jakby surowe, ostre w brzmieniu, ale w zestawieniu z nowoczesną improwizacją Namysłowskiego ma estetyczny i muzyczny sens, a nawet swoisty urok. To najbardziej jazzowy i zarazem oryginalny utwór na tej płycie.

Może warto byłoby nieco staranniej podchodzić do informacji umieszczanych na okładce. ’Round Midnight to kompozycja Theloniousa Monka, a nie jak podano –
Milesa Davisa. Nawiasem mówiąc ’Round About Midnight – jak napisano na okładce płyty – to nie tytuł tego utworu, lecz albumu Milesa Davisa (1957), który tę kompozycję zawierał. Jeśli przy jednym utworze Mozarta podajemy nr katalogowy (KV), to przy innym może też?

Autor: Ryszard Borowski