Jej Portret

Włodzimierz Nahorny

Album „Jej portret” jest wznowieniem (pierwszym!) płyty Włodzimierza Nahornego, która została zarejestrowana przez Polskie Nagrania w 1970. Jej nowa wersja, firmowana przez wydawnictwo GAD, zawiera nie tylko zremasterowany materiał źródłowy, ale także sześć bonus tracków – uwagę zwraca utwór Namiastka, zdecydowanie odchodzący od lekkiego, niemal rozrywkowego charakteru całości.

Kulisy powstania płyty dowcipnie odsłania w tekście na okładce Jan Ptaszyn Wróblewski, jeden z „ojców” projektu: „Było gorące lato 1970 roku. Przez mieszkanie Włodzimierza Nahornego (…) przewijało się – jak zwykle – wielu artystów i muzyków. Tego dnia gości było trzech: Jan Ptaszyn Wróblewski, Tomasz Stańko i Tomasz Ochalski. Dumaliśmy, co by tu wymyślić, żeby powalić świat na łopatki, a przy okazji zrobić dobry interes. I wymyśliliśmy”.

Płyta jest przede wszystkim prezentacją sylwetki Włodzimierza Nahornego jako kompozytora i multiinstrumentalisty. Wśród utworów znalazły ówczesne hity polskiej muzyki rozrywkowej i tematy jazzowe napisane m.in. przez Tadeusza Nalepę (z którym Nahorny współpracował), Andrzeja Zielińskiego, Stańkę, Ptaszyna, Sadowskiego, Ochalskiego, Klim­czuka, Krajewskiego. W każdym utworze bohaterem jest lider, grający kolejno na fortepianie, klawesynie, saksofonie altowym i flecie. Wszystkie utwory zostały pieczołowicie zaaranżowane na różne składy z pierwszoplanową rolą sekcji smyczków. Ten rodzaj instrumentacji to znak tamtych czasów – brzmienia smyczków z instrumentem solowym (fortepianem, trąbką, fletem) lub wokalem słychać było na płytach, w kinie, w telewizji.

Pierwotny cel albumu został osiągnięty w stu procentach. Gra Nahornego, skrząca się pomysłami, obłędną techniką i pięknym brzmieniem budzi zachwyt i zdumienie. Jako pianista pokazuje się od najlepszej stro­ny już w pierwszym, tytułowym utworze, jednak jego kunszt instrumentalny robi jeszcze większe wrażenie, gdy sięga po alt – solo w Powiedzieliśmy już wszystko przyprawia o zawrót głowy. Wszechstronnie pre­zentuje się w roli flecisty, m.in. w temacie Tomasza Stańki z filmu „Dziura w ziemi” i w pełnym wirtuozerii Niech pani mi nie odsłania wnętrza. Rarytasem fonograficznym jest na pewno Taki dzień, z Nahornym przy klawesynie. 

Jak odbiera się te nagrania dziś? Niektóre kompozycje nadal brzmią intrygująco, część broni się tylko dzięki postawie Nahornego i świetnym, czasem jakże przekornym (Jest Warszawa) aranżom Ptaszyna. Wrzucając ten krążek do odtwarzacza warto pamiętać, że utrwalona na nim muzyka ma także walor sentymentalny, zatem nawet utwory mniej porywające będą w stanie wywołać falę miłych doznań i wspomnień, zwłaszcza u starszych fanów. Album unikatowy, perełka, lektura obowiązkowa.

Autor: Bogdan Chmura