Joni 75 – A Birthday Celebration

Różni wykonawcy

Joni Mitchell jest dla śpiewających autorek najwyższym punktem odniesienia, innymi słowy naprawdę jest „Dylanem w spódnicy”, nawet jeśli nadużywano w stosunku do niej tego określenia. Z okazji siedemdziesiątych piątych urodzin artystki nagrano w Los Angeles koncert z jej piosenkami w wykonaniu wielu znakomitych artystów, co ważne, reprezentujących bardzo zróżnicowaną stylistykę.

Związki samej Joni Mitchell z jazzem są nieoczywiste, ale silniejsze i bardziej długotrwałe, niż się zwykle wydaje. Harmonia jej kompozycji i ich podziały rytmiczne wykraczają poza konwencje muzyki popularnej. Kanadyjska wokalistka tworzyła bowiem instynktownie, wbrew regułom, żadnych zresztą nie znała. W jazzowym kanonie mieści się jej słynna płyta „Mingus”, poświęcona gigantowi jazzu, na której Mitchell śpiewa kompozycje kontrabasisty ze swoimi tekstami, a akompaniuje jej w zasadzie formacja Weather Report, tyle, że z Herbie’m Hancockiem zamiast Joe’ego Zawinula. Praktycznie od albumu „Hejira” (1976) piosenkarka nagrywała z muzykami jazzowymi, co oczywiście nie czyniło jej muzyki jazzem. Joni Mitchell to osobna kategoria – o ilu artystach możemy to powiedzieć?

Jazzu w czystej postaci na tej płycie nie ma. Diana Krall wykonuje przy fortepianie kameralny utwór Amelia, Chaka Khan daje wokalny popis w przeboju Help Me. Ale cały ten album, cały koncert, poza prezentacją repertuaru Joni, to parada głosów – oryginalnych, fascynujących. Śpiewa tu Seal (kapitalna wersja Both Sides Now), James Taylor (River i Woodstock), jest też obdarzony iście anielskim głosem Rufus Wainwright (All I Want, Blue). Wsławiony przez film „The Last Waltz” utwór Coyote śpiewa Glen Hansard. Dwa pokolenia reprezentują Norah Jones (Court and Spark) i Emmylou Harris (The Magdalene Laundries). Osobne miejsce zajmuje grupa meksykańskich wirtuozów Los Lobos, z którym piosenki Dreamland i Nothing Can Be Done wykonuje La Marisoul z zespołu La Santa Cecilia. Obie interpretacje tętnią roztańczonymi rytmami. I na koniec koncertu to właśnie do tej wokalistki dołączają Chaka Khan, Brandi Carlile i James Taylor, aby przy akompaniamencie Los Lobos wykonać hit Big Yellow Taxi (w tle słychać wokalizy niepodrabialnego Seala).

Poza wspaniałym, imponującym repertuarem autorstwa Joni Mitchell pojawia się tu jedna piosenka „obca”. Ale nie całkiem. Graham Nash (z Crosby Stills Nash & Young), wykonuje własny przebój Our House, napisany w okresie, kiedy był partnerem Joni Mitchell. Piosenka okazuje się tak dobrze znana, że artyście towarzyszy publiczność. Na osobną wzmiankę zasługuje wkład dwojga muzyków. Scarlet Riviera, znana z występów z Bobem Dylanem w Rolling Thunder Revue gra tu na skrzypcach w większości piosenek, Ambrose Akinmusire wykonuje ładne partie na trąbce.

W tym koncercie znakomitych wokalistów odstaje występ Krisa Kristoffersona, który śpiewa nieczysto poruszający utwór A Case of You. Wspomaga go pięknym głosem Brandi Carlile, młoda artystka krocząca bardzo blisko śladami Joni Mitchell. Śpiewa także osobno Down to You i podobieństwa są w tej wersji szczególnie wyraźne.

Joni pozostanie na długo wzorcem śpiewającej autorki. Była najwybitniejszą kobiecą przedstawicielką nurtu singer-songwriter, a jej następczynie, od Carly Simon poprzez Tori Amos, po Brandi Carlile właśnie, zawsze będą mierzyć się z jej potęgą.

Autor: Daniel Wyszogrodzki