Kaszebe 2

Olo Walicki

Nie podejmuję się dokonać klasyfikacji stylistycznej materiału zawartego na płycie. Jedno jest pewne: jazz to nie jest, nawet gdybyśmy zastosowali bardzo liberalne kryteria „ujazzowienia”. Przyjmijmy umownie, że są to „piosenki”, których teksty odbijają życiową filozofię, poczucie humoru, preferencje estetyczne i zasób warsztatu kompozytora – Ola Walickiego. W trzech utworach pojawiają się przetworzone materiały archiwalne z zasobów Muzeum Zachodniokaszubskiego w Bytowie (może nie stuprocentowo trafne, ale ciśnie się porównanie z pionierskimi przed laty transformacjami  Obywatela GC). Pozostałe utwory mają solidną podbudowę w niebanalnych tekstach, raz prześmiewczych, innym razem refleksyjnych. Jak to  bywa, gdy wkraczamy w sferę muzyki programowej, ocenie słuchacza podlega nie tylko jakość tekstu, ale sposób jego transformacji w integralną całość słowno-muzyczną.

O ile dobór tekstów nie budzi zastrzeżeń, to jedne pomysły kompozycyjno-aranżacyjne wydają się wspierać czy uwydatniać słowo kontekstem rytmiki, brzmienia i innymi elementami dzieła muzycznego, podczas gdy dla innych trudniej znaleźć uzasadnienie.

W przygotowanie muzycznej oprawy przedsięwzięcia włożono wiele pracy. To staje się jasne, gdy po drugim czy trzecim wysłuchaniu płyty zaczynamy odnajdować różne smaczki i niuanse, których jest sporo – one sprawiają, że mamy ochotę na ponowne zanurzenie się w wodzie, co rusz zmieniającej swą barwę. 

Wśród utworów znalazły się dwie perełki i jeden diament. Perełki to Kszila z surrealistycznym tekstem Ani Lasockiej i Las do słów Doroty Masłowskiej. Mianem diamentu natomiast określam Kontrabas do słów Tymona Tymańskiego.  

Autor: Stanisław Danielewicz