Konarski & Folks

Marek Konarski

Dwuznaczny tytuł tego albumu sugeruje, że debiutujący fonograficznie Marek Konarski gra z kolegami jazz ciążący w stronę muzyki świata. Na szczęście to zmyłka, bo jestto – ni mniej, ni więcej – akustyczny (w przeważającej części) jazz tzw. głównego nurtu.

Rzecz jest amerykańska w duchu (bo klasyczny skład zespołu i jego bluesowe inklinacje), skandynawska w formie (bo lider jest absolwentem świetnych uczelni w Danii i Finlandii, gdzie poznał, co to północna wstrzemięźliwość) i polska w treści (bo nokturny Chopina, bo piosenki i tańce ludowe, bo – uwaga! – pieśń legionowa). Dzieje się więc dużo, a niektóre pomysły świadczą o dużej wyobraźni i odwadze młodego saksofonisty jako aranżera – na przykład piosence O mój rozmarynie z gościnnym występem wokalistki Anny Rybackiej udaje się odrywać od militarnych skojarzeń i stać zmysłowym erotykiem (czemu nie przeszkadza wyeksponowany marszowy werbel). Mogę się tylko domyślać, że skłonność Konarskiego do tradycyjnych melodii z obszaru dorzecza Wisły to owoc nostalgii emigranta, podoba mi się przy tym umiejętność (i sensowność) przeskakiwania między nastrojami (od „bardzo smutno” do „niemal ekstatycznie”) i priorytetami. Konarski jest pierwszej klasy wirtuozem i czułym improwizatorem, ale – to w końcu jego debiut, potencjalnie bilet do mołojeckiej sławy! – lubi oddać pole sidemanom (w duetowym Chopinie show kradnie mu pianista, a Highlands Blues to jeden wielki popis perkusisty).

W sumie: mocne 8/10 i dobre perspektywy na przyszłość. I pochwalę też Konarskiego za dbałość o estetykę i ekologiczność wydawnictwa, choć to, jak działa fikuśna, całkowicie papierowa okładka, ciągle jest dla mnie zagadką; chyba za mało bawiłem się w dzieciństwie klockami lego, bo mi się podarła.

Autor: Adam Domagała