Konwersacje

Kostov/Pańta/Konrad Trio

Zaskakująco znakomity album. Taki, który pojawia się jak grom z jasnego nieba, bez sztucznego podziału na liderujący fortepian bułgarskiego wirtuoza Konstantina Kostova i sekcję kontrabas-bębny.

Twórcy płyty zadbali o to, aby z jednej strony przedstawić nam materiał autorski, ale dopełnić go transkrypcjami muzyki klasycznej (Chopin, Albinoni) oraz standardami Gershwina i Monka. Album zamyka Recado Bossa Nova zmarłego przed trzynastoma laty brazylijskiego pianisty Djalmy Ferreiry. „Konwersacje”można by śmiało nazwać portfolio fascynacji i umiejętności poszczególnych członków tria, bowiem każdy z muzyków pokazuje swoje oblicze solisty, jak i członka combo. Puszczające do nas inteligentnie oko, Dizzy Con Carne Roots Konrada kontrastuje z romantycznym Preludium nr 9 Kostova. To natomiast niesie w sobie ducha kompozycji Tomaso Albinoniego, czyli słynnego Adagio g-moll, istnego hitu tego mistrza włoskiego Baroku.

Aby wejść głęboko w konwencję tria, warto wnikliwie wsłuchać się w transkrypcję Preludium c-moll Fryderyka Chopina, gdzie, podobnie jak w kompozycji Kostova, równouprawnienie jest kluczem do odczytania tytułowej konwersacji. Kontrabas jest tutaj bardziej kontrapunktem, niezależną linią koronkowo wplecioną w fortepianowe frazy niż basowym fundamentem.

Inną ciekawostką są tutaj interludia: konwersacje (łącznie cztery) oraz monologi (dwa fortepianowe i perkusyjny). Utrzymane w kon­­wencji bardzo swobodnej, jednak na tyle skrystalizowanej, że trudno je nazwać free jazzem, wprowadzają nas w klimat tego, co za chwilę (znakomita II Konwersacja przed Gershwinowskim I Got Rhythm, czy w zasadzie samodzielna forma, jaką jest pełna emocjonalnego rozedrgania Konwersacja III).

Fortepianowe Monolog II i Monolog I pełnią rolę uwertury-forpoczty do Consolation Kostova i Monkowskiego Evidence. Ostatnia z wymienionych kompozycji niesie ze sobą ducha wczesnych dokonań tria EST, które silnie odwoływało się do Theloniousa Monka, świetnie eksplorując to, co niektórzy określają mianem kubizmu jazzowej pianistyki. Album zamykają: IV konwersacja (kontynuuje ona ducha wcześniejszego Evidence) i wspomniana bossa nova Ferreiry.

Autor: Piotr Iwicki