Leucocyte

Esbjörn Svensson Trio

Decade; Premonition – Earth, Contorted; Jazz; Still; Ajar; Leucocyte – Ab Initio, Ad Interim, Ad Mortem, Ad Infinitum
Muzycy: Esbjörn Svensson, fortepian; Dan Berglund, kontrabas; Magnus Öström, perkusja

Gdyby na naszej planecie wylądował przybysz z zaświatów i chciałby dowiedzieć się czegoś o muzyce jazzowej, moglibyśmy mu wybaczyć jego zdziwienie z faktu, że tak wiele powstaje dziś nagrań jazzowych, w których nie ma najmniejszego śladu czy choćby sugestii, że istniało takie zjawisko jak zespół The Beatles. Napotykając nieprzerwany strumień albumów, które brzmią jakby to był rok 1958 a nie 2008, mógłby dojść do wniosku, że dzisiejszy jazz o wiele bardziej tkwi w przeszłości niż w teraźniejszości.

Ale słuchając e.s.t. na płycie „Leucocyte” przybysz z innego świata odzyska wiarę, że mimo wszystko muzyka jazzowa na Ziemi nie poprzestaje na wiecznym odtwarzaniu dawnej chwały, że brzmi jakby powstała wtedy, kiedy powstała.
Zawierający spontanicznie tworzone improwizacje, zabarwione często elektroniką, album ten jest dramatycznym wystrzałem jednego z najbardziej wpływowych zespołów ostatniego dziesięciolecia. Materiał nagrany w styczniu ubiegłego roku w studiu w Sydney podczas australijskiej trasy szwedzkiego super tria, został dopracowany we wszystkich szczegółach i dostarczony do niemieckiej wytwórni 16 maja.

Miesiąc później Esbjörn Svensson zginął w tragicznym wypadku podczas nurkowania. Nieodżałowany pianista pozostawił nam w testamencie swoje być może najważniejsze nagranie. W dziesięciu utworach wyabstrahowanych z zapisu dwudniowej sesji śledzimy proces niespiesznie tworzonych improwizacji, opartych na zasadzie time-no-changes (rytm, żadnych akordów). Svensson, Dan Berglund i Magnus Öström demonstrują najwyższą formę, wykazując zadziwiające porozumienie. Kolektywny impet tej nadzwyczajnej grupy komunikuje dwuczęściowy Premonition, w którym część Earth trwa około 17 minut, zaś Contorted około sześciu minut. Tytułowy Leucocyte ma cztery części i ciągnie się przez 25 minut. Potężne uderzenia bębnów przechodzą w perkusyjne cieniowanie, a muzyka osiąga orkiestrową majestatyczność, kiedy kontrabasista chwyta za smyczek, podążając za impulsami płynącymi od fortepianu. W efekcie ta zbiorowa empatia osiąga prawdziwą głębię w ekspozycji i budowaniu spontanicznych improwizacji, które stapiają się w organiczną jedność, jaka kojarzy się z formalną kompozycją.

Autor: Stuart Nicholson