Live In Fort Andross

Brad Terry & Joachim Mencel

The Old Country; Free Whistle; Just Friends; Tu i teraz; All Alone; My Home; Springtime; Mark’s Tune; We’re Done!
Muzycy: Brad Terry, klarnet, gwizd; Joachim Mencel, fortepian

„Inspiracje” są płytą nasyconą ekspresją na swój sposób wyciszoną. Zawarte na niej emocje stanowią wizerunek pełnej harmonii, jaki towarzyszy jedynie wspaniałym muzykom współpracującym ze sobą przez dłuższy czas, znającym się bardzo dobrze, ufającym sobie i czerpiącym stale radość ze wspólnych spotkań. Te ostatnie są bowiem – a potwierdza to interesujący nas album – dyskursami pełnymi różnorodnych odniesień stylistycznych i wyrazowych prowadzonych jednak zawsze w estetyce jazzowej i częściowo klasycyzującej. Dialogi te wskazują na pełną świadomość wypowiedzi z tak oczekiwanymi elementami nieprzewidywalnymi, a kształtowana w trakcie gry przestrzeń dźwiękowa wywołuje uczucia pozytywne wynikające z satysfakcji obcowania z materią dojrzałą i mądrą.

Na program recitalu złożyło się dziewięć utworów, z których pięć jest autorstwa pianisty Joachima Mencla (w tym dwie skomponowane wspólnie z klarnecistą Bradem Terrym), a pozostałe przynależą do kanonu jazzowych standardów. Ich interpretacje mieszczą się przede wszystkim w głównym nurcie tradycji mainstreamowej, ale też zawierają pewne niekonwencjonalne rozwiązania, np. preparacje fortepianu, czy częściowe negowanie kadencyjnych prawideł. Fragmenty zaaranżowane, jak i improwizacje sięgają do różnych idiomów muzyki swingowej i jej okolic oraz stanowią swoisty ich przegląd, w zakresie panujących w nich kierunków i tendencji.

Kompakt otwiera The Old Country, utwór nawiązujący do pewnych rozwiązań Keitha Jarretta, tu poszerzonych o obecność klarnetu współtworzącego z fortepianem nową jakość sonorystyczną. Free Whistle odwołuje się do awangardowych treści, gdzie konstruowanie narracji przebiega w sposób niekonwencjonalny, mający raczej na celu zbudowanie swoistego klimatu wyrazowego (np. Terry gwizdem wywołuje skojarzenia ze śpiewem ptaka afirmującego swoją radość życia), niż skomponowanie tradycyjnej formy, gdzie soliście towarzyszy akompaniament pianisty.

Just Friends stanowi opowieść prowadzoną w czysto jazzowym przesłaniu, gdzie „half walking” dominuje nad całością pulsacji, a odniesienia bluesowe i gospelowe dodają energii kontrapunktom melodycznym. Tu i teraz wprowadza nastrój pewnej nostalgii, nie przerysowanej jednak uczuciami, a przeciwnie prowadzonej w bardzo skonkretyzowanym rytmie, odwołującym się do niektórych pomysłów Chicka Corei. All Alone początkowo zapowiada się jako ballada, gdzie komentarze instrumentu harmonicznego świetnie dopełniają klarnetowe przebiegi, potem jednak płynnie zmienia charakter i staje się latynoską alegorią.

My Home jest przepiękną opowieścią prowadzoną w tempie spokojnym, ale nasyconym silnymi emocjami. Springtime to popis wirtuozowskich umiejętności Brada Terry’ego w gwizdaniu. Znajdująca się po nim bossa nova, Mark’s Tune,  uspokaja zmysły, a kończąca projekt ballada We’re Done! dodatkowo wprowadza klimat zadumy i refleksji.
Moim zdaniem repertuar jest dobrze wyważony pod względem dramaturgicznym, a obaj instrumentaliści wykorzystują całe spektrum środków wypowiedzi, by jak najlepiej tę treść wyrazić.

Autor: Piotr Kałużny