Live In London

Mavis Staples

Potęga wokalna. Kiedyś w legendarnym zespole The Staples Singers, prowadzonym przez jej ojca. Od lat artystka solowa, przed rokiem wystąpiła w Polsce w ramach Suwałki Blues Festival, stając się sensacją muzycznego lata. Jej najnowszy album to zapis koncertów w Union Chapel w Londynie, które odbyły się dosłownie w dwa dni po występie w naszym kraju (9-10 lipca 2018). Płyta archiwizuje więc – do pewnego stopnia – spotkanie polskich fanów z tą wspaniałą artystką. Tylko właściwie fanów czego? Bluesa? Gospel? R&B? Tak, wszystkich tych gatunków, ale nie tylko.

Sztuka wokalna Mavis Staples, jej muzyka, repertuar, to tygiel łączący wszystkie składowe muzyki Afroamerykanów, wzbogacony o indywidualny styl artystki, bardzo charakterystyczny, nieustannie oscylujący pomiędzy dawnym i nowym. Ukazuje to nawet sam dobór nagrań.

Płytę otwiera utwór Love and Trust napisany przez Bena Harpera, pochodzący z ubiegłorocznego albumu tego artysty – Mavis zawsze była na bieżąco. Autorem drugiej piosenki Who Told You jest Jeff Tweedy z grupy Wilco – doprawdy trudno o bardziej odległe wpływy. Bodaj najciekawszym singlem z tego albumu był utwór Slippery People, którego autorem jest David Byrne, legendarny lider Talking Heads. Przy tak eklektycznym podejściu nie zaskakują elementy hip-hopu, użyte zresztą wyłącznie jako efekt kolorystyczny.

W repertuarze koncertu znalazła się piosenka What You Gonna Do, której autorem jest „Pops” Staples – prywatnie ojciec wokalistki (zmarł w 2000 roku). I ponownie – na przeciwnym biegunie tworzy artysta działający (między innymi) pod kryptonimem Bon Iver, indywidualista alt-folku, Justin Vernon. Mavis Staples wybrała jego piosenkę Dedicated. I umieściła obok piosenek dwóch klasyków czarnego soul, Curtisa Mayfielda (Let’s Do It Again) i George’a Clintona (Can You Get to That).

Wokalistce towarzyszy trio instrumentalne (gitara, bas, perkusja) oraz dwoje wokalistów. Przy takim składzie ogromny ciężar spoczywa na gitarzyście, na szczęście jest nim Rick Holmstrom – biały muzyk o głębokiej znajomości korzeni, opanowaniu niezbędnym przy roli, jaką odgrywa w zespole i odwadze uderzenia (gdy już uderzy), przywodzącej na myśl niezapomnianego Steve’a Raya Vaughana. Zarówno gitarzysta, jak i basista, śpiewają, co w połączeniu z dwuosobowym chórkiem, składa się na rozbudowany akompaniament wokalny, typowy dla muzyki gospel i doskonale wspomagający szeroki repertuar solistki. Brzmienie całości jest porywające.

Mavis Staples należy do pokolenia amerykańskich artystek zaangażowanych w sprawy społeczne, czemu wielokrotnie dawała wyraz – podobnie jak jej wielka poprzedniczka Nina Simone, jak Irma Thomas czy Etta James. Koncert w Londynie prezentuje ją w znakomitej formie i zachęca do sięgnięcia po wcześniejsze nagrania wokalistki, a jest ich wiele – z rodziną i bez.

Autor: Daniel Wyszogrodzki