Looking Forward, Looking Back

Symphonic Jazz Orchestra

Symphonic Jazz Orchestra założona została w 2001 roku. Zgodnie z nadaną potężnemu zespołowi nazwą, zamiarem 67 studyjnych, koncertowych i jazzowych muzyków tworzących orkiestrę jest propagowanie amerykańskiego nurtu łączącego ducha klasycznej muzyki symfonicznej z jazzem. Jak dotąd Orkiestra ma za sobą sześć prawykonań i trzy premiery, które wykonane zostały w południowej Kalifornii każdorazowo przed pełną widownią. Za prekursora jazzu symfonicznego powszechnie uważa się Paula Whitemana, kierownika orkiestry, który w 1924 roku jako pierwszy zaprezentował światu wcześniej przez siebie zamówioną u George’a Gershwina Błękitną rapsodię na fortepian i orkiestrę – dzieło wybitnie amerykańskie, mimo iż wypływające z jazzu postrzegane także jako utwór muzyki klasycznej. W styczniu 2015 roku w Centrum Artystycznym Uniwersytetu Stanu Kalifornia udało się zarejestrować trzy utwory doskonale realizujące ideę przyświecającą działalności Orkiestry, a kilka miesięcy później możemy cieszyć się płytą „Looking Forward,
Looking Back”, nagraną z czołowymi artystami amerykańskiej sceny jazzowej.

W programie płyty znalazły się dwie premierowe kompozycje napisane specjalnie z myślą o Symphonic Jazz Orchestra przez nieodżałowanego George’a Duke’a, któremu też dedykowany jest cały album (Dark Wood: Bass Concerto for McBride) i Lee Ritenoura (Symphonic Captain’s Journey) oraz wyjątkowa wersja wspomnianej Rhapsody in Blue. Wyjątkowa, bowiem oparta na oryginalnej partyturze z roku 1924, poza tym przy fortepianie zasiada sam Bill Cunliffe, na kontrabasie słyszymy Roberta Hursta, a za perkusją Petera Erskine’a. Kompozytor pierwszego utworu,  George Duke, niestety nie doczekał premiery swego Basowego Koncertu, który napisał specjalnie z myślą o Christianie McBride. Ten czteroczęściowy utwór, opracowany na potężny skład orkiestry z wiodącymi partiami kontrabasu i gitary basowej, zachwyca swym rozmachem i ujmuje wielowątkowością motywów płynnie przewijających się podczas 22 minut. Środkowa część płyty to rodzaj dwuczęściowego koncertu na gitarę i orkiestrę symfoniczną –  Symphonic Captain’s Journey. Lee Ritenour to gitarzysta uniwersalny, który już od połowy lat 70. uchodzi za najbardziej rozchwytywanego muzyka sesyjnego. Ritenour skomponował dwie powiązane miniatury pozostawiające dużo przestrzeni dla fortepianu (Dave Grusin), partii gitary basowej (McBride) i kapitalnego sola perkusji (Chris Coleman). Za każdym razem gdy słucham Błękitnej Rapsodii, towarzyszą mi wciąż te same emocje i wyjątkowy zachwyt nad ideałem muzycznym i jedynym w swoim rodzaju połączeniem estetyki muzyki klasycznej z jazzem. Wersję zamieszczoną na albumie „Looking Forward, Looking Back” śmiało dołączyć można do grona najwybitniejszych wykonań w ponad 90-letniej historii tego utworu. Orkiestrze udało się uchwycić pierwotny klimat kompozycji i zachować płynność pomiędzy subtelnością wyciszonych fragmentów, a niemal pompatycznym rozmachem wzniosłych partii. Zachwyca niemal taneczna zwinność i niezwykła technika pianistyczna Billa Cunliffe’a, linie basu Roberta Hursta (szczególnie w drugiej i trzeciej części utworu) oraz wyczucie Petera Erskine’a za perkusją.

Autor: Robert Ratajczak