Louise

Emile Parisien

Znany z kameralnego duetu z akordeonistą Vincentem Peiranim i prowadzonego przez siebie kwartetu, francuski saksofonista sopranowy Emile Parisien nie bez powodu nazywany jest przez krytyków „jazzowym wizjonerem XXI wieku”. To muzyk ciągle poszukujący nowych form wypowiedzi, śmiało eksperymentujący i odkrywający nowe dźwiękowe przestrzenie.

Swój nowy album nagrał w sześcioosobowym amerykańsko-europejskim składzie współtworzonym z gronem znakomitych muzyków. Nominowany do nagród Grammy i Echo, trębacz Theo Croker jest dziś jednym z najbardziej błyskotliwych jazzmanów młodego pokolenia zza Oceanu. Nowojorski basista Joe Martin i topowy perkusista Nasheet Waits także należą do elity amerykańskiego jazzu.

Z kolei francuski gitarzysta Manu Codjia poszczycić się może współpracą z takimi artystami jak Erik Truffaz czy Daniel Humair oraz serią autorskich albumów. Włoski pianista i kompozytor Roberto Negro jest jednym z największych objawień europejskiego jazzu ostatnich lat.

Nic dziwnego, iż nagrany przez Parisiena w tak znakomitym sekstecie album „Louise”, jest płytą doprawdy wyjątkową. Znajdziemy tu trzy nowe kompozycje saksofonisty (w tym trzyczęściową suitę Memento), utwory napisane przez Roberto Negro (Il giorno della civetta), Manu Codjię (Jungle Jig) i Theo Crokera (Prayer 4 Peace) oraz autorskie opracowanie kompozycji Joe’ego Zawinula Madagascar.

Główną ozdobą albumu są fascynujące dialogi Parisiena z Crokerem, które wraz z gitarą i intuicyjną sekcją kreują epicki i pełen emocjonalnego rozmachu klimat.

Płytę otwiera tytułowa kompozycja Parisiena dedykowana rzeźbiarce Louise Bourgeois. Madagascar Joe’ego Zawinula stanowi natomiast nawiązanie do czasów, gdy francuski saksofonista grał w formacji The Syndicate, kontynuującej muzyczne dzieło słynnego austriackiego pianisty.

Centralnym punktem albumu „Louise” jest wspomniana suita Memento. Pierwsza jej część osnuta jest wokół przejmującego motywu dedykowanemu matce saksofonisty. Druga – to znakomity popis jazzowej pianistyki Roberto Negro i perkusyjnej fantazji Waitsa, zaś ostatnią odsłonę tej minisuity zdominował mroczny klimat spotęgowany obsesyjnie powtarzanymi akordami fortepianu i kontrabasu.

Przygotowana przez Roberto Negro zmysłowa ballada Il giorno della civetta (Dzień sowy), przynosi wytchnienie zabierając nas w klimat sennej impresji. Doskonale sprawdzają się tu „pływające” partie gitary Manu Codji zmysłowo oplatające dźwięki trąbki i saksofonu. Jojo jest rodzajem hołdu dla genialnego niemieckiego pianisty Joachima Kühna, to także najbardziej żywiołowy temat na „Louise”. W podobnym klimacie utrzymana jest nasycona grupowymi improwizacjami, a oparta na szaleńczej pracy perkusji, kompozycja Jingle Jig.

Pięknym zakończeniem całości jest Prayer 4 Peace Crokera, subtelnie i delikatnie zamykająca ten, znakomicie pod względem dramaturgii ułożony, program.

„Louise” to najdojrzalsza płyta w dotychczasowym dorobku Parisiena, a zarazem album emanujący wyjątkową głębią i silnym przekazem emocjonalnym.

Autor: Robert Ratajczak