Music From Man Of La Mancha

Eliane Elias

Jest to płyta premierowa, chociaż nagrania przeleżały w szufladzie od 1995 roku. Jej tytuł precyzyjnie określa zawartość: materiał muzyczny pochodzi w całości z musicalu „Człowiek z La Manchy”, spektaklu teatralnego popularnego w świecie od 1964 roku, znanego także w Polsce. Pianistka i wokalistka – nazywana „brazylijską Dianą Krall” ze względu na swingujący styl, świetny głos i biegłość w grze na fortepianie – tym razem nagrała wersje instrumentalne kompozycji. Fakt, że Eliane Elias nie śpiewa w żadnym z tych melodyjnych tematów, zapewne zaskoczy niejednego fana, jednak o rozczarowaniu nie ma mowy – Brazylijka gra jak mistrzyni.

Instrumentalne aranżacje swoich kompozycji zamówił u niej Mitch Leigh, kompozytor musicalu. Był zadowolony z tego, co usłyszał, jednak płyta nie ukazała się z powodu sprzeciwu współautorów przedstawienia. Twórca chętnie prezentował ją w domu swoim gościom, niestety nie doczekał oficjalnej edycji – Leigh zmarł w 2014 roku. Dopiero dzisiaj możemy się rozkoszować wysmakowanymi aranżacjami Eliane oraz wyczynami fortepianowego tria, w którym solistce towarzyszy sekcja marzeń.

Brazylijski temperament pianistki ponosi ją czasami w kierunku samby (The Impossible Dream), ale nie jest to bynajmniej styl dominujący na albumie. Nie jest to także próba sprzedania melodyjnych tematów w wersji bossa novy. Elias precyzyjnie dobiera aranżacje do charakteru utworów, co dobitnie zwiastuje otwierająca album kompozycja To Each His Dulcinea, grana w stylu rozpędzonego Billa Evansa, ale zawsze podporządkowana ciekawym figurom harmonicznym lewej ręki. Pianistyka Brazylijki, z gruntu tradycyjna, bliższa jest stylowi Oscara Petersona – wsławionego zresztą licznymi nagraniami tematów ze słynnych musicali.

Nie można jednak zapominać, że mamy tu w sekcji takie sławy, jak Eddie Gomez i Jack DeJohn­ette. Kiedy słuchamy tego tria w kompozycji I’m Only Thinking Of Him nietrudno odnieść wrażenie, że artystom udało się stworzyć muzykę o ponadczasowym oddziaływaniu. Wspaniałe solo Gomeza na kontrabasie jest dodatkowym walorem tego utworu, natomiast w zamykającym album A Little Gossip (w roztętnionym, brazylijskim rytmie frevo) solistka daje pole do popisu muzykom swojej drugiej sekcji, Marcowi Johnsonowi na kontrabasie i Satoshiemu Takeishiemu na perkusji.

Jest to godne zwieńczenie płyty, która nie wnosi niczego nowego do jazzowej fonografii poza przyjemnością słuchania. Zważywszy jednak, że są to melodyjne, zapadające w pamięć tematy z popularnego od kilku dekad musicalu, przyjemność jest doprawdy duża.

Autor: Daniel Wyszogrodzki