Nouveaux Mondes

Samuel Strouk

Najnowszy album gitarzysty, kompozytora i aranżera Samuela Strouka, ukazał się w marcu 2021 roku. Strouk jest muzycznym nomadem o bogatym rodowodzie muzycznym – zarówno klasycznym, jak i rozrywkowym (wpływy Milesa Davisa, Django Reinhardta, muzyki afrykańskiej, kubańskiej, liczne kooperacje z artystami różnych proweniencji).

Na okładce płyty „Nouveaux Mondes” słuchacz otrzymuje wskazówkę-zaproszenie do podróży, poszukiwań, eksplorowania bez konieczności kategoryzowania, bez nazywania tytułowych „Nowych światów”. Ma podążać tropem prostych i szczerych emocji. I choć jesteśmy przyzwyczajeni do przypinania etykiet, to muzyka Strouka – w swoich zaskakujących rozwiązaniach – urzeka emocjonalnym kodem: do tego prowadzi konfrontacja jazzu, szeroko pojętej muzyki współczesnej i wielowiekowej tradycji muzyki klasycznej. Sam kompozytor żartobliwie porównuje pracę nad albumem do tworzenia płaszczyzny porozumienia między Bigiem Lebowskim a Ludwikiem XIV.

Gitara jazzowa, kwartet smyczkowy i sekcja rytmiczna służą Stroukowi do tworzenia symfonizujących, wielopłaszczyznowych, pociągających wizji. Teoretycznie znane muzyczne obszary na oczach słuchacza przenikają się, nakładają, zmieniają, powielają i tworzą nowe układy, konstelacje – nowy język muzyczny. Kwartet Elmire brzmi czasem bardzo klasycznie, by po chwili przepoczwarzyć się i przyjąć nową rolę, kierowany ręką kompozytora (reżysera), „didżeja” muzyczn­ych archiwów. Te wszystkie wymienione funkcje Strouka są konsekwencją integrowania jego podwójnego oblicza: klasyka i jazzmana.

Album promują dwa single – tytułowe Nouveaux mondes i Regards purs,a dokompozycji Proxima Centauri zrealizowano teledysk. W symbolicznym obrazie wnętrze pracowni kompozytora otwiera „okno” na nowe światy – nakładające się, powielające, o fantazyjnych strukturach architektonicznych, urbanistycznych (miejskie przestrzenie znajdujemy w utworach My Romantic Lebanon i Lazimpat Rag); na inne możliwe wymiary.

Autor: Anna Ruttar