Novos Anos

Krystyna Stańko

Pierwsze wrażenie: to płyta światowego formatu, która dzięki świetnej językowo interpretacji powinna odbić się echem w świecie kultury luzofońskiej (Brazylia, Portu­galia, dawne kolonie Portugalii). Słuchając płyty ponownie, uświadomiłem sobie, że umieszczenie jej w szerszym kręgu wydarzeń  ma też inne uzasadnienie. Jest nim klasa muzyków i  wyczucie formy przy rekonstrukcjach tematów znanych z dziesiątków interpretacji, w tym tak oczywistych, wzorcowych, jak te, których autorami byli Astrud Gilberto, Flora Purim, Antonio Carlos Jobim, Billie Holiday, Chick Corea, Airto Moreira. Ryzyko było spore, bo gdy muzycy o ugruntowanej pozycji i mający spore doświadczenie zabierają się za re-interpretację materiału zakodowanego w pamięci dwóch, a może nawet trzech pokoleń jazz fanów, to jeśli nie znajdą do wybranych utworów klucza otwierającego nowe, niezauważone dotąd, a atrakcyjne przestrzenie – starania okażą się  klęską. 

Najcięższa praca czekała Krystynę Stańko. Słuchacz znający historię zawartych na płycie utworów bardziej jest podatny na
porównywanie interpretacji wokalistki z Astrud Gilberto, Florą Purim i Billie Holiday, niż na porównanie klasy Dominika Bukowskiego z Garym Burtonem. Czy zastanawianie się, na ile solo Marcina Gawdzisa może zastąpić grę Gordona „Chrisa” Griffina, albo dlaczego Marcin Wądołowski gra inaczej niż João Gilberto. We wszystkich wymienionych i innych możliwych do wyobrażenia przypadkach porównania nie miały sensu – nowy kształt utworów jest dzięki poziomowi muzyków, ich kolektywnej wyobraźni i wyczuciu formy („ani jednego dźwięku za dużo!”) klasą samą dla siebie. Dodam – klasą wielką.

Autor: Stanisław Danielewicz