Open

Zbigniew Namysłowski

Album nagrany w kwietniu 1987 r. jest jednym z ostatnich z serii Polish Jazz przed przerwą wydawniczą, która trwała prawie ćwierć wieku. Lata 80. były w Polsce okresem zmagań ze smutną rzeczywistością i tym milej wspomina się zawartość niniejszego albumu, który świadczył, że jeżeli nie cały polski jazz, to przynajmniej jeden z najważniejszych jego przedstawicieli działał twórczo jakby nigdy nic. Zawartość muzyczna kompaktu jest świeża i emanuje optymizmem.

Kwartet Namysłowskiego miał wtedy zwięzłą nazwę The Q i prezentował granie na wysokim poziomie. Przez liczne formacje lidera przewinęło się wielu młodych muzyków, dla których granie w jego zespołach było znakomitą szkołą jazzowego fachu i solidną bazą do rozpoczęcia indywidualnej kariery. Nie inaczej było w przypadku tego obiecującego składu. Od dwóch dekad Oleszkiewicz jest rozchwytywanym muzykiem sesyjnym w Kalifornii. Stankiewicz po studiach w Berklee współpracował z licznym znakomitościami amerykańskimi, a aktualnie skupia się w swoich kolejnych projektach na dorobku wielkich amerykańskich kompozytorów polskiego pochodzenia (Wars, Kaper, Young). Głód od 25 lat mieszka w Bostonie, pozostając tam aktywnym muzykiem. Wnoszący tu celny fermencik Torres ubarwiał grę zgranego kwartetu jedynie podczas sesji nagraniowej.

Największą wartość niniejszej płyty stanowią różnorodne, jak zwykle barwne i oryginalne kompozycje lidera. Namysłowski ma słabość do naszego folkloru i potrafi go zręcznie pogodzić z bluesem (Cy to blues, cy nie blues) czy bopem. Często stosuje asymetryczne metrum, nierzadko też przyspieszenia/zwolnienia oraz niesztampowo rozkłada akcenty w budowaniu skocznych melodii. Na tej różnorodnej stylistycznie płycie mamy więc nawiązania do klimatów latynoskich (Cuban Tango Mohito, Very Sad Bossa Nova), polskiego folkloru (Bop-Berek), swobodnie funkującego jazz-rocka (3 x Spagetti, Rachitic March), czy zwinnego post-bopu (Double Trouble Blues). Do repertuaru włączono w balladowej formie amerykański standard Who Can I Turn To.

Namysłowski improwizuje ze swobodą i witalnością, a barwne solówki na kilku klawiaturach serwuje Stankiewicz. Istotną rolę w akcentowaniu wyszukanych podziałów rytmicznych odgrywa Oleszkiewicz.

Autor: Cezary Gumiński