Orchestrion

Pat Metheny

Orchestrion; Entry Point; Expansion; Soul Search; Spirit of the Air
Muzycy: Pat Metheny, gitara, fortepian, marimba, wibrafon, dzwonki, gitary basowe, gitary-roboty, instr. perkusyjne etc.

Pat Metheny niczego nie robi połowicznie. Takiego projektu solowego nie było jeszcze w całej historii jazzu. Zafascynowany orchestrionami z początku XX wieku, wielkimi mechanicznymi urządzeniami grającymi na kilku instrumentach orkiestrowych naraz, zachęcił grupę wynalazców, by skonstruowali ekwiwalent wieku XXI, i zaprzągł cały arsenał instrumentów akustycznych, w tym kilka fortepianów, zestaw bębnów, marimbę, wibrafon, tuzin instrumentów perkusyjnych i szafę dokładnie nastrojonych butelek, by stworzyć zupełnie oryginalny projekt – trochę szalony, trochę ekscentryczny.

Praca na „Orchestrionem” musiała być przepyszną zabawą, ale można zapytać, czy wartą tego całego zachodu, gdyż efekt końcowy bardzo przypomina nagrania Pat Metheny Group z charakterystyczną gitarą Metheny’go szybującą ponad zespołem. W sztuce nie liczą się środki użyte do osiągnięcia celu, lecz osiągnięty cel. Rezultat tego przedsięwzięcia kojarzy się nieomylnie z Patem Methenym, nawet jeśli zespół nuci, brzęczy, śwista i furczy z precyzją szwajcarskiego zegarka.

 Utwór tytułowy otwiera sekwencja powtarzających się figur w stylu gamelanu,  liryczna gitara wtapia się w orkiestrowe tło, które brzmi jak mechanicznie grająca Pat Metheny Group. I tu być może kryje się sedno. Utwór typu Expansion jest tak bardzo metheny’owski, że projekt staje się mniej ważny od samej muzyki. Entry Point jest kompozycją napisaną z namysłem – Metheny stopniowo zdobywa słuchacza prawdziwie piękną melodyką. Pat zwierzył się, iż „ten projekt wycisnął ze mnie nuty, o których nie wiedziałem, że istnieją”. Ale tego specjalnie nie słychać i można odnieść wrażenie, że w przypadku muzyka takiego kalibru jak Metheny osiągnięty cel nie rekompensuje podjętego trudu, ani nie usprawiedliwia użytych środków.
 

Autor: Stuart Nicholson