Overtones

Nowicki/ Święs/ Frankiewicz

Okazjonalnie produkująca nowe nagrania supergrupa (każdy z jej członków to wzięty sideman) jest jazzowym perpetuum mobile: czego nie zagra (a gra wyłącznie autorskie rzeczy), wyjdzie dobrze; a co nie wyjdzie, tego i tak nikt nie usłyszy, bo – jak wiadomo – w jazzie nie ma pomyłek, są tylko niewykorzystane okazje. Te zaś, z racji klasy i doświadczenia, Święsowi, Nowickiemu i Frankiewiczowi się nie zdarzają, a już na pewno nie wtedy, kiedy są na swoim i z nikim odpowiedzialnością się nie dzielą.

Płyta „Overtones” to kawał porządnego, amerykańskiego grania, z jednej strony opartego na mocnym, gęstym, zwierzęco naturalnym pulsie, uporczywie ogrywanych figurach rytmicznych i melodycznych, a z drugiej – otwartego i nieprzewidywalnego, ocierającego się o swobodną improwizację.

Takie formacje – bez instrumentu harmonicznego i żerujące poza banalnymi, piosenkowymi pastwiskami – nie są rzadkością, bo co raz Sonny Rollins wprowadził do mainstreamu 60 lat temu, tam już zostało na wieki wieków amen, więc nie będę tu sugerował, że N/Ś/F, jakkolwiek na polskim rynku kasujący konkurencję, to nowa jakość i przełom. Oni po prostu robią, co do nich należy: każdy z muzyków ma tu szansę być liderem (najczęściej korzysta z niej Nowicki, który napisał pięć z jedenastu utworów), a kto nim akurat nie jest, ten ofiarnie pracuje na rzecz kolektywu.

Osobiście najbardziej lubię te całkiem liczne momenty, gdy panowie zamiast prężyć muskuły, oddają się pokornej, jazzowej medytacji, ale przyznaję: takie crescendo, jak oni, dobrze robi mało kto.

Autor: Adam Domagała