Pearl

Trio Mania

Pearl; Beautiful Annoying Love; BasSet; Song for Brother; Melody for A; We All Fall in Love Sometimes; Curtains; Two Islands; JaRulez; Pearl II
Muzycy: Piotr Mania, fortepian; Adam Żuchowski, kontrabas; Tomasz Sowiński, perkusja, Weronika Mania, głos (utwór 10)

„Pearl” to debiutancki album Piotra Mani. Pianista, absolwent AM w Katowicach, dał się wcześniej poznać jako współpracownik Leszka Możdżera (nagrania do spektakli teatralnych), aranżer oraz klawiszowiec w grupie saksofonisty Irka Wojtczaka, z którym występował i nagrywał. Jednak autorska płyta Mani to zupełnie inne klimaty; mamy tu do czynienia z akustycznym triem (gdzie fortepian jest instrumentem wiodącym), z muzyką wysublimowaną, nastrojową, melodyjną.

Większość utworów wyszła spod ręki lidera; w repertuarze znalazły się też kompozycje Wojtczaka, Adama Żuchowskiego oraz... Eltona Johna. Płytę otwiera tytułowy Pearl – piękna introdukcja, zapowiadająca poetykę albumu; druga wersja tego utworu (finał) została wzbogacona o odgłosy gaworzenia córeczki pianisty, Weroniki. W kolejnych interpretacjach Mania prezentuje się nie tylko jako sprawny muzyk (m.in. BasSet, JaRulez), ale i kompozytor, mający dar  tworzenia pięknych melodii (Beautiful Annoying Love, Song for Brother). Ciekawie zostały potraktowane utwory Eltona Johna, zwłaszcza Curtains, gdzie powtarzanie tematu ozdabianego bluesowymi wtrętami stało się pomysłem na formę. Podobał mi się też nostalgiczny Melody for A. (Wojtczaka) oraz Two Islands  Żuchowskiego, z charakterystycznym, tajemniczym motywem basu.

Piotr Mania jest na pewno pianistą uniwersalnym, ale jego muzyczne sympatie krążą wokół stylistyki spod znaku Billa Evansa, Keitha Jaretta (ozdobniki, orientalizmy) i Esbjörna Svenssona, który potrafił uprzystępnić szerokiemu odbiorcy zdobycze obu gigantów. Te nawiązania są – w różnych utworach – bardziej lub mniej oczywiste, choć przez cały czas czuje się, że artysta poszukuje własnego, oryginalnego klucza. Bardzo dobrze spisuje się sekcja, której gra wtapia się w brzmienie fortepianu; dotyczy to zwłaszcza basu, „dopowiadającego”, „opisującego” dźwięki tematu. Udany debiut, płyta, która na pewno przypadnie do gustu fanom poszukującym w jazzie spokoju i ukojenia.

Autor: Bogdan Chmura