Playground

Manu Katché

Lo; Pieces of Emotion; Song for Her; So Groovy; Morning Joy; Motion; Project 58; Snapshot; Possible Thought; Inside Game; Clubbing; Song for Her
Muzycy: Manu Katché, perkusja; Marcin Wasilewski, fortepian; Sławomir Kurkiewicz, kontrabas; Trygve Seim, saksofon tenorowy i sopranowy; Mathias Eick, trąbka; David Torn, gitara (1, 12)

Dyskografia Manu Katché zapiera dech w piersiach. Od Robbie’ego Robertsona po Dire Straits, od Satrianiego po Ala Di Meolę, od bluesowych projektów Jeffa Becka po poetykę ECM. Lata lecą, francuski perkusista w przyszłym roku skończy 50 lat (!) i jest to wiek, w którym daje o sobie znać tęsknota za liryką.
I oto ona w czystej, komunikatywnej postaci 12 utworów, z których większość to pozycje nastrojowe tak w kształcie tematów, jak w partiach solowych. Na ogół są to podobne do siebie melodyjki prowadzone równolegle w oktawach przez saksofon tenorowy i trąbkę.

Nawiązanie do albumu „Neighbourhood” uderzające i z pewnością zamierzone. Ale role Stańki i Garbarka przejęli tu mniej znani Mathias Eick i Trygve Seim, których partie solowe nie są tak wyraziste i emocjonalne, choć być może owo powstrzymywanie ekspresji jest tu zamierzone. W So Groovy mamy dłuższe, pierwszoplanowe solo trąbki, które pokazuje niemałe możliwości Mathiasa Eicka, godzącego styl cokolwiek akademicki z wyraźnym wpływem Stańki. W Snapshot z kolei bodaj najlepszą swą improwizację gra tenorzysta Trygve Seim.

Udział Polaków istotny i czytelny. Marcin Wasilewski gra sporo solówek dobrze rozpoznając styl utworów Katché, które wymagają pewnego ograniczenia i jest to oczywiste dla tych, którzy znają możliwości Marcina. Odnoszę wrażenie, że trójka Katche-Kurkiewicz-Wasilewski dobrze się rozumie i podąża w kierunku wyznaczanej wyraźnie przez Eichera przyciszonej jazzowej kameralistyki. Słucha się tego z przyjemnością, choć całość chyba ustępuje „Neighbourhood” ze względu na inną rangę solistów.

Autor: Tomasz Szachowski